Oreo koekjes zijn even verslavend als cocaïne. Tenminste voor laboratoriumratten. Dat onderzochten studenten en een professor van het Connecticut College.
Professor Joseph Schroeder: ‘Ons onderzoek ondersteunt de theorie dat vetrijke levensmiddelen met veel suiker de hersenen op dezelfde manier stimuleren zoals drugs dat doen. Het zou kunnen verklaren waarom sommige mensen deze voedingsmiddelen niet kunnen weerstaan, ondanks dat ze weten dat het slecht voor ze is.’
Tja. Een overvloed aan Oreo koekjes is niet goed inderdaad. (En draaien, likken, dippen in melk maakt het behalve ranziger ook slechter.)
Maar om het nou te vergelijken met cocaïne? Of om het überhaupt een verslavend middel te noemen? Wat zijn, behalve dik worden, dan de schadelijke gevolgen van Oreo koekjes?
Sinds wanneer krijg je van Oreo koekjes Korsakov? Hartproblemen? Levercirrose? Je tussenschot verlies je waarschijnlijk nog niet eens als je de koekjes met geweld via je neusgat naar binnen propt. Ga je hallucineren van een teveel aan Oreo? Is er ooit iemand doodgegaan aan een overdosis draai-lik-dip-koekjes? Ooit beestjes over je huid zien kruipen na het eten van de koekjes? De eerste die zich prostitueert of de criminaliteit in gaat om zijn of haar dagelijkse doosje Oreo te bekostigen moet zeer waarschijnlijk nog geboren worden.
En dan heb ik het nog niet over mensen die hun hele sociale leven naar de kloten zien gaan, omdat ze alleen nog maar zitten te draaien, likken en dippen.
De criteria voor verslaving (onder andere tolerantie en ontwenningsverschijnselen) hebben helemaal niets met de ronde chocolade-met-crème koekjes te maken.
Dus mensen – en daar vallen die studenten en vooral professoren, die we toch graag serieus nemen ook onder – houd op met alles een verslaving te noemen. En neem nog een Oreootje bij je koffie. Of ben je dan dubbel verslaafd bezig?
LEES MEER...