Plop! Ineens is het daar: een moment van inzicht! Nou heb ik dat wel vaker, meestal op bizarre momenten: op het toilet na een een ogenblikje van bezinning, of op mijn racefiets wanneer ik door een koeienvlaai op de dijk rijd en bedenk dat ik mijn spatscherm vergeten ben.
Maar dit moment van inzicht is van een ander kaliber. Het geeft me helderheid over de copingmechanismen uit mijn jeugd en hoe dat eigenlijk nog steeds doorwerkt in het heden.
Als meisje van 14 ontdekte ik dat ik ruim een kilo per week afviel en dat eten en (be-) wegen een obsessie waren geworden. Ik wilde naar de dokter. Mijn omgeving vond dat er niks aan de hand was. Niet aanstellen. Gewoon eten.
In mijn hoofd was er echter een constant stemmetje dat zei: Denise, je hebt hulp nodig!
Ik besloot op eigen houtje naar de huisarts te gaan. Die stelde al snel de diagnose anorexia nervosa. Daar kon ik mij - als veertienjarige - wel in vinden.
Thuis had niemand iets met struisvogels en politiek, maar des te meer met struisvogelpolitiek. De anorectische realiteit werd ontkend. Er was niks aan hand. Er kon niks aan de hand zijn. Er mocht niks aan de hand zijn.
Daar zat ik dan, als veertienjarige met anorexia nervosa: een realiteit die geen realiteit mocht zijn. Moederziel alleen.
Mijn huidige inzicht had alles te maken met de realiteit en het ervaren en aankunnen ervan. Ik besefte dat ik van kleins af aan continu de boodschap kreeg dat alles in mijn leven niet was zoals het zou moeten zijn. Ik was daarmee een ware last voor mijn omgeving. Ik knokte, vocht en bokste om mijn leven te veranderen in een leven zoals het hoorde.
Maar wat ik ook deed, het lukte me niet om een probleemloos leven te creëren, mijn omgeving tevreden te stellen en om veilig en geliefd te zijn. En toen werd het me duidelijk: ik deed niet hard genoeg mijn best.
Dat deze ingeprente programmering mij uiteindelijk 4 burn-outs, complex trauma, relatieverslaving en codependentie opleverde, is ook een beste prestatie. Ik kreeg tenminste wel iets terug voor mijn harde werk. En ik leerde de les dat ikzelf inderdaad het leven in de realiteit niet aankon. Ik was 'hard to love' met mijn leven dat 'hard to live' was.
Nu besef ik dat ik me continu heb verzet tegen mijn leven. En dat ik nog steeds bezig ben met hoe het zou moeten zijn: huisje, boompje, beestje, goede relatie, lieve familie, veel geld, geen stress, geen gedoe, geen ziektes, puur geluk, veel liefde en geborgenheid. En als ik maar hard genoeg knok, het leven zal krijgen dat ik verdien en dat mij geen nare dingen meer zullen overkomen.
Tot dit heldere moment, althans. Ik besef nu dat het leven een aaneenschakeling is van gebeurtenissen en situaties, leuke en minder leuke dingen. En dat ik niets anders hoef te doen dan ervaren, te voelen en te handelen naar mijn eigen normen, waarden, behoeftes, grenzen en wensen. Ik hoef niet meer te vechten, te knokken voor een leven zoals het zou moeten zijn. Het is MIJN leven zoals het nu is. En dat is oké. Veilig. Prima. Ik ben nu geliefd door mijn lieve vrienden, mijn fantastische kinderen en mijn harige, eigenwijze, veertienjarige viervoeter. En natuurlijk mis ik familie zoals het had kunnen zijn en een relatie die voorziet in mijn behoeften en verscheurt me dat bij momenten. Maar dat is oké. Ik kan de realiteit, die ik als kind niet aan kon, nu wel aan. Gewoon. Zoals het is.
LEES MEER...