Beste,
Vorige week tijdens de introductiegroep stond het bord volgeschreven met mogelijke lichamelijke en psychische gevolgen van een eetstoornis. Zo op het eerste gezicht leken ze mij een beetje triviaal. Op een gegeven moment werd geopperd hoe een eetstoornis een onderdeel van iemand kan worden; iets dat op ten duur lastig te onderscheiden is van de persoon omdat het zo vanzelfsprekend geworden is. Pas als je de lichamelijke en psychische gevolgen uitgeschreven voor je ziet en je ze laat bezinken, besef je dat constante angst voor eten, vermoeidheid en sociale isolatie eigenlijk niet de norm voor iemand zouden moeten zijn. Ze zijn er bij mij in ieder geval heel stiekem ingeslopen, en soms weet ik niet meer waar de eetstoornis stopt, en waar ik begin.
Ik probeer me voor te stellen hoe het zou zijn als ik geen problemen met eten en mijn lichaam zou hebben. Als mijn gedachten niet voortdurend beheerst zouden worden door eten, niet eten, de calorieën die ik heb gegeten en die ik van mezelf nog mag eten de rest van de dag, de angst voor eetbuien die er vrijwel altijd is, de paniek die ik voel zodra ik een eetbui heb gehad, en de wanhoop wanneer braken, zoals altijd, de enige uitweg lijkt. Hoe zou het zijn als ik niet continu somber en vermoeid was, en als ik niet constant zou liegen tegen iedereen? Hoe zou het zijn om onbezorgd ergens te kunnen lunchen met vrienden en familie, en geen excuses te hoeven maken voor diners, verjaardagen, Sinterklaas en Kerst—momenten die je doorbrengt met anderen, en die fijn en gelukkig horen te zijn.
Ik denk daar zo over na, en ik vraag me af wat er zou overblijven van mij. Die gedachte vind ik eng want eerlijk gezegd weet ik niet zo goed wat er dan overblijft. Of nog erger, wat er dan in plaats van die leegte voor terug komt— zoals kilo's en gevoelens die ik niet wil. Pas dan realiseer ik me dat een eetstoornis een allesomvattend gedeelte is geworden van wie ik nu ben. En dat is een probleem, want ik ben meer dan alleen een eetstoornis. Ik ben Rosa, ik ben een dochter, een kleindochter, een zus en een vriendin. Ik houd van tekenen en muziek, en van lezen. Op goede dagen kan ik een luisterend oor bieden en ben ik behulpzaam. Dat zijn allemaal dingen die mij ook karakteriseren, maar die ik in de loop van de jaren stukje bij beetje ben kwijtgeraakt. Ik mis ze, en ik zou ze heel graag terug willen.
En dus stel ik mij weer voor hoe het zou zijn zonder eetstoornis. Hoe de leegte die dan overblijft, misschien langzaamaan weer opgevuld kan worden met alle mooie, fijne, belangrijke dingen in mijn leven die ik eventjes uit het oog verloren ben, maar die ik met goed zoeken, therapie en veel geduld vast wel weer terug kan vinden. Ik heb goede hoop dat ik ze terug zal vinden.
Groetjes,
Rosa
LEES MEER...