Afgelopen weekend is nationale toetjesbeer Erica Terpstra verkozen tot Bourgondiër van het jaar 2014. Dit gebeurde in mijn eigen stad: super Bourgondisch ’s Hertogenbosch. Volgens het juryrapport is mevrouw Terpstra Bourgondisch genieten met de paplepel ingegoten. De wijze jury schreef: ‘Ze leerde vroeger al van haar moeder dat samen lekker eten de basis is voor bindend samen zijn’.

Nu vermoed ik dat er wel wat meer bij de oud-sportvrouw naar binnen is gegoten, al dan niet met de paplepel. Wat voor signaal geef je als jury af wanneer je iemand kiest als Bourgondiër van het jaar die dusdanig overgewicht heeft dat ze letterlijk door haar benen is gezakt? En die in de week voor de nominatie nog naar het ziekenhuis is afgevoerd wegens hoge bloeddruk en hartritmestoornissen?

Het zal best een heel gezellig mens zijn, deze voormalig voorzitter van NOC*NSF. En dat reisprogramma, waarin ze 60 minuten lang alle inheemse gerechten opeet die het stamhoofd van de Manger-Manger-stam haar voorschotelt, is ook heel leuk om te zien. Maar hoe haal je het in je hoofd om iemand die zo letterlijk gebukt gaat onder haar gewicht te prijzen met haar eetgewoonten?

Ik vind het sowieso een beetje een dubieuze titel Bourgondiër van het jaar. De 'Bourgondische levensstijl’ laat zich omschrijven als een leven dat zich vooral richt op goed eten en drinken met op z'n tijd een flink feest. Oh, maar dan weet ik nog wel een paar mensen die zomaar genomineerd kunnen worden: Royalty Watcher Marc van der Linden en ons eigen drinkkonijntje Bonnie St. Claire. Die kunnen allebei wel een aanmoedigingstitel gebruiken.