En daar zit ik dan ’s ochtends voor achten in een prachtige herfsttuin diep in Frankrijk. Beetje fris, beetje klam, beetje ontheemd. Met de nadruk op een beetje. Want tijdens de dag die voor me ligt hoef ik helemaal niks. Ik mag zoveel lezen als ik wil, candycrushen tot ik de irritatieboog bereikt heb, wandelen tot ik een ons weeg (dat neemt even tijd in beslag), me overgeven aan smalltalk of me mengen in de meest diepzinnige gesprekken  die ik ook nog eens zelf kan aanzwengelen of aan meedoen. En dat allemaal zonder dat er een artikel,  rubriek of interview af moet, zonder dat dringende mail beantwoord moet worden, zonder urgente  telefoontjes, zonder overleg over de vormgeving en fotografie. Kortom er ligt een hele stressvrije dag voor me.

Met een gerust hart en zonder schuldgevoel kan ik mijn hoofd en lichaam verder laten onthaasten. Zelfs dat proces gaat vanzelf en zelfs daar hoef ik niets actiefs voor in gang te zetten. Wat doet een week rust met een mens?, vraag ik me af. Er zijn geen issues die opgelost moeten worden, geen belangrijke keuzes die overdacht  dienen te worden,  geen verborgen verlangens, geen prachende kwesties die om oplossingen schreeuwen. Kun je het ook te druk hebben, als je bijna alles wat je doet, even leuk vindt?

Ik kan alleen maar tot de conclusie komen dat ik een heel leuk leven leid, met lange dagen en stressvolle momenten. Maar met ook iedere dag een lees- en/of wandelmoment, tijd voor prietpraat of - indien gewenst - een mooi gesprek. Zelfs voor stomme spelletjes is - als het dan per se moet - is tijd vrij te maken. Oke, voor alles is maar een beetje tijd, maar als je een leuk en ongecompliceerd en gevarieerd leven hebt, zijn alle beetjes bij elkaar net genoeg.  

Kun je 100 procent tevreden zijn met je leven? En is dat wenselijk? Er is altijd wel wat te vinden dat beter, mooier, gladder, zonniger, soepeler, sneller of juist rustiger kan. Is dat erg? Of moet er juist altijd wat te wensen blijven? Volgens mij is het de kunst om met je volle verstand en een buik vol tevredenheid op de trein van het dagelijks leven mee te rijden.  De  truc is om net op tijd in te zien of aan te voelen dat de trein te veel vaart heeft en moet je even uitstappen. Om met een goed boek, een cappuccino en even helemaal niks even op dat kleine stationnetje bij te komen.