Er zijn dagen dat ik heel blij word van het (verslavings)nieuws dat ons hier op de redactie via tig kanalen bereikt. Zoals het berichtje van vorige week dat beschermvrouw van de Britse stichting Action on Addiction, Kate Middleton weer in het openbaar is getreden. De hele Britse pers stond op zijn kop, want hun eigen Kate was weer uit de lappenmand na de maanden augustus en september kotsend boven de Royal pot te hebben gehangen. De tabloids waren lyrisch. Want wat zag ze er weer stunning uit in haar Temperley London dress. Ik was ook lyrisch maar dan om een heel andere reden. Wat goed dat iemand (nee, niet zomaar iemand. De vrouw van de kroonprins zelf) van het Koninklijk Huis zich verbind aan een stichting die zich inzet voor verslaving. Wat een enorme vooruitgang. En wat fijn dat iedere keer dat The Dutchess media-aandacht krijgt (en dat krijgt ze met bakken tegelijk) het onderwerp verslaving daar een graantje van meepikt. Mooi zo! Zou Maxi nog een gaatje vrij hebben in haar agenda?

In diezelfde week, een paar dagen later, hoorde ik het verhaal van een vriendin, die al enige tijd in herstel is. Ze heeft een prachtige tienerdochter die uiteraard heel haar verslaving, maar ook haar herstel van dichtbij heeft meegemaakt. Moeder en dochter hadden samen bedacht hoe goed het zou zijn om op de school van het meisje voorlichting te gaan geven over verslaving. Want: ook al zou er maar één leerling mee geholpen zijn… Onder het mom van de schaamte voorbij, het taboe doorbroken, trok het stel de stoute schoenen aan. Het idee voor het plan was met de coördinator van het vorig schooljaar besproken en die was enthousiast. Iedereen gelukkig. Totdat…
Toen de huidige coördinator van de plannen hoorde, wist ze niet hoe gauw ze in de mail moest klimmen. Zowel moeder als dochter werd verboden de voorlichting op school te geven. En dochterlief werd met spoed ontboden bij de jeugdarts op school. Bovendien werd alle informatie die het mens had - of dacht te hebben - doorgespeeld naar de leerplichtambtenaar.

Moeder kon het relativeren en zelfs een beetje lachen om zoveel bekrompenheid, onwetendheid en vooroordelen, de dochter was diep geschokt en zeer verdrietig.
Ook ik word een beetje verdrietig van dit soort verhalen. Vooral als je bedenkt dat onze kinderen les krijgen van dit soort onderwijskrachten.
Wat hebben wij met z’n allen nog een hoop te doen!