Stellig

Op de verjaardag van een vriendin vertelde ik over mijn stage bij Lef Magazine. Een andere vriendin hoorde mijn verhaal aan – ik had de naam van het blad nog niet genoemd – en zei: ´Och, ik ken ook zo´n bloajke (blaadje in het Brabants). Mijn neef stond er eens in. Lef heet het geloof ik´.
Ik vertelde haar dat dat bloajke dus het magazine is waar ik stage liep.
´Vind je dat niet lastig?´, vroeg ze. ´Om positief te schrijven over mensen die eigenhandig hun leven naar de kloten hebben geholpen?’ Dat die vriendin nooit een blad voor de mond neemt wist ik al. Vaak reageer ik dan maar niet. Als er een Nederlands Kampioenschap Stelligheid zou zijn, dan zou ze vast en zeker winnen.
Andere keren ga ik er tegenin. Zo ook op die verjaardag. ‘Hoezo eigenhandig?’, vroeg ik.
‘Nou, neeflief heeft toch echt zichzelf die drugs toegediend en daardoor ook zijn ouders behoorlijk wat schade berokkend.’
‘Jij bent er niet van op de hoogte dat verslaving een ziekte is die bovendien genetisch bepaald is en dat je eigenlijk gewoon geen enkele keuze meer hebt als verslaafde?’

Muts
‘Genetisch bepaald? Waarom ben ík dan niet verslaafd? We hebben immers dezelfde voorouders,’ kaatste ze terug, terwijl ze nog een slok van haar wijn nam.  ‘Ja muts… maar dat wil nog altijd niet zeggen dat jullie dan ook allebei precies dezelfde genen meekrijgen. Jij hebt blauwe ogen, jouw broer bruin terwijl jouw ouders ook allebei blauwe ogen hebben. Je gaat me niet vertellen dat dit jouw enige weerwoord is.’
‘Ik vind het gewoon te makkelijk. Eerst heel je leven naar de gallemiezen snuiven en drinken en dan als het je eindelijk gelukt is te stoppen met die troep, zeggen dat je ‘och arme ik’ zo ziek bent en dat het in je genen zit. Wel ja! Ook nog je ouders, die je mee de afgrond in hebt getrokken, de schuld geven!’ Terwijl haar remming verminderde en haar opwinding alleen maar groeide, liet ze zichzelf haar vierde glas wijn in schenken.

Gniffelen
‘Loes, ik ga hierover verder niet met je in discussie. Ik geloof niet dat het veel zin heeft op deze manier.’
‘Prima Het kan wel allemaal waar zijn wat je zegt, maar ik weiger mijn mening over mijn neef te herzien.’ En dat was dat. De Rijdende Rechter zou zeggen: ‘Dit is mijn mening en daar moet u het mee doen.’
Wel wilde ze nog even kwijt dat ze Lef qua uiterlijk wel een mooi blad vond. Maar ze kon het niet laten daar aan toe te voegen dat ze niet begreep dat ‘die verslaafden’ er voor betaalden. ‘Ze kunnen hun geld wel beter besteden toch?’, gniffelde ze nog even.

Kampioen
Ik weet inmiddels wel wat ik liever doe: Schrijven over mensen die ‘eigenhandig hun leven naar de kloten hebben geholpen’ en daar heel positief uitgekomen zijn.
Liever dat dan discussiëren met een beschonken vriendin die oefent voor het Nederlands Kampioenschap Stelligheid.