De dikke ex, de criminele ex, de vreemdganger, de ongeschoolde ex, de te geschoolde ex, de ontzettend lieve ex, de labiele ex. Laat ik het zo stellen; drinken en potentiele liefdespartners kiezen is de slechtste combinatie die je je voor kunt stellen. Mijn eerste grote ex ontmoette ik in de kroeg. De volgende dag werd ik wakker zoals ik elk weekend wakker werd; zwetend, stinkend en dorstig. Ik was vergeten dat ik iemand ontmoet had. Tot mijn telefoon aangaf dat ik wel acht nieuwe sms’jes had. Het waren de wonderlijke tijden zonder internet op je telefoon en Whatsapp, dus ik moest het doen met wat korrelige berichten op mijn Nokia. Mijn nummer gaf ik vrijwel nooit, dus deze moest echt leuk zijn en langzaam kwam een herinnering terug. Van een leuke blonde jongen met krullen. Of ik op date wilde, vroeg mijn Nokia. Nou, ik had toch niets te doen. Rond achten ging de bel en in vol ornaat liep ik naar de voordeur, trok ‘m enthousiast open… en gooide ‘m weer dicht. Wie was dit? Deze jongen had zwart haar en was helemaal niet knap, hij had zelfs geen krullen. Maar hij stond voor de deur en ik had honger. Uiteindelijk hebben we twee jaar verkering gehad. Twee jaar waarin hij ontelbaar keer vreemd ging, tot ik er genoeg van had. Met de laatste is hij nu gelukkig getrouwd en samen hebben ze al kinderen.
De lieve ex kwam daarna. Vijf jaar. Niets op aan te merken. We pasten gewoon niet goed bij elkaar. Ik begon me te vervelen en op mijzelf wonen als vrijgezel betekende dat ik de hele dag zou kunnen drinken. Dat klonk fantastisch. En dat was exit de lieve ex. Gelukkig woont hij nu bij me om de hoek met zijn nieuwe vriendin en kan ik hem nog steeds midden in de nacht bellen voor wat dan ook. En andersom.
De labiele ex. Goed, ik was clean, sober was een stap te ver. En ik ontmoette iemand. Laat ik het zo zeggen; iemand die jouw portemonnee bij zich houdt omdat je te veel souvenirs (á 50 euro) koopt op een vakantie die jij al betaald hebt, een week na het lange weekend dat jij ook betaald hebt en je daarna dumpt op het vliegveld 10.000 kilometer van huis, na twee maanden een soort van relatieprobeersel, is geen leuke vent. Nooit. Ik had die twee maanden oprecht eerlijk liever zuipend doorgebracht. Maar dat deed ik niet. Ik besloot dat ik nog heel wat had te leren in het leven en ging terug naar de kliniek. Niet omdat ik bang was om terug te vallen, maar omdat ik bang was dat ik mijzelf expres ongelukkig hield door stelselmatig de meest achterlijke keuzes te maken.
En twee dagen voor mijn vliegtuig vertrok ontmoette ik jou. Het liefst had ik dat vliegtuig lekker laten gaan zonder mij. Maar ik was dit aan mijzelf verplicht. Ik leerde mijzelf te accepteren, ik leerde om gezonde keuzes te maken en bij alles wat ik deed te onthouden of wat ik deed echt het beste was voor mij. Het was heerlijk egoïstisch. En ik geloof oprecht dat ik jou aan al mijn harde werk te danken heb. Het vriendje dat mijn troetelbeertjespyjama net zo lief vindt als ik, het vriendje dat meteen voor me klaarstaat als ik moet huilen, ook al is het alleen om een gehandicapt hondje dat voorbij strompelt, het vriendje dat de allerveiligste plek ter wereld is, het vriendje dat tegen iedereen trots vertelt dat ik clean ben en hoe lang dat al is en waarom,  het vriendje dat geboeid luistert naar al mijn verhalen, ook al heb ik ze al tien keer verteld, het vriendje dat me zo hard aan het lachen maakt dat mijn wangen constant schraal zijn van de tranen en het vriendje dat trots op me is, niet  om wat ik doe of om wat ik bereikt heb, maar gewoon omdat ik mij ben. Ik kan en durf voor het eerst in mijn leven mijzelf te zijn, niets meer en niets minder en dat heb ik aan mijzelf te danken en aan niemand anders. Maar jij, jij maakt zelfs de saaiste dagen groots.