Een goede kennis van me is ook journalist, (meestal) een verdomd goede ook. Ze is piepjong en schrijft voor De Correspondent en Vrij Nederland en altijd met een lichte, nauwelijks opvallende sarcastische ondertoon in het artikel. Tot nu. Ze schreef een artikel ‘Met papa en mama in de daklozenopvang.’ Over hoe gezinnen die steeds verder in de financiële problemen raken uiteindelijk in de daklozenopvang terecht komen. Tragisch natuurlijk. Maar de intro van het verhaal stuitte me tegen de borst.
Het intro:
Hoe kan het zo ver komen dat je met je kinderen in de daklozenopvang terecht komt? Tussen de junks en de alcoholisten, met z'n allen op een krappe kamer, en zo weinig te eten dat je je kleinste geen borstvoeding meer kunt geven. De laatste maanden volgde ik een aantal gezinnen in de crisisopvang. En ik schrok me kapot.
In het verhaal lezen we hoe Bianca (erotisch model) en Davy (betontimmerman) elkaar ontmoeten, met ontzettend veel geld smijten tijdens hun bruiloft en tegen beter weten in en zonder anticonceptie binnen no time drie kinderen op de wereld zetten. Zij moet haar werk als model stoppen en hij kan door medische problemen zijn werk niet meer uitvoeren. Domme keuze na domme keuze komen zij terecht in de crisisopvang. Dat is natuurlijk hartstikke erg, vooral voor die kinderen, want dat verdient niemand. Maar waarom staat er in intro dat dit arme, ‘doorsnee’ gezin tussen de junks en alcoholisten moet leven? Dat komt nergens in het artikel meer terug en is absoluut niet relevant voor dit verhaal. Die mensen moeten blijkbaar in een nog slechtere opvang, zodat tere zieltjes zoals Bianca en Dave, die er heus helemaal niks aan kunnen doen dat ze geen cent meer hebben, niet met die vieze junks geconfronteerd worden. Hebben de junks en alcoholisten niet net zoveel recht op opvang als dit gezin? En ‘en zo weinig te eten dat je je kleinste geen borstvoeding meer kunt geven’ klinkt heel erg dramatisch tot je wat verder in het verhaal leest dat Bianca het eten gewoon niet te pruimen vindt en ze het daarom weigert te eten. Zo zie je maar dat een slecht geschreven intro een heel artikel kan verpesten, want het artikel zelf is heus de moeite waard. Al zal ik nooit heel veel sympathie op kunnen brengen voor Bianca, ben ik bang.
LEES MEER...