Ook ben ik ontzettend geschrokken van de omstandigheden hier en de mentale staat van mijn vriendin. Haar roep om hulp heb ik na lange tijd toch serieus genomen en ben naar haar afgereisd. Wat heb ik over het hoofd gezien? Covid en de politiek hebben hier goed huisgehouden. Geen werk, waardoor geen huis en geen eten, tot weer aan het werk en gemiddeld zo’n drie banen tegelijk vast moeten houden. We horen dit soort verhalen wel, maar eigenlijk weten we helemaal niets. Het is schrijnend, het schuurt en doet pijn om te zien. Sinds ik hier ben heb ik al twee vrouwen van de ene opvang naar de andere opvang verhuisd. Ik doe boodschappen voor ze en koop buskaartjes zodat ze zich kunnen verplaatsen. Mijn vriendin is doodmoe en vaak niet te harden en ik begrijp het. Ik laat haar boos zijn en tekeer gaan, hoe moeilijk ik het ook vind. Op dit moment wil ik haar pijn en frustratie wegnemen en haar het liefst in een doosje doen en met een noodgang terug laten gaan naar Nederland. Van de andere kant ben ik ook retetrots op haar. Ondanks de situatie waar zij in zit, is ze nog steeds nuchter en heeft ze niet opgepakt. Ze gaat naar meetings, leest het Big Book, werkt de 12 stappen met haar sponsor en werkt met een aantal sponsees. Ze doet service op meerdere meetings en vertegenwoordigt deze ook. We gaan zo ook samen naar meetings en ik ben daar sinds vorige week klaarzetter. Ik zet koffie en zet de stoelen klaar! Fijne 24 uur en tot de volgende keer!

Lfs,Tati