Er komen weinig bezoekers en ze zijn allen heel blij om ons te verwelkomen. Voor Will is het een geweldige ervaring en voor mij natuurlijk ook. Will deelt voor het eerst en hij is bloednerveus, maar hij doet het wel. Hij is nog zo jong nuchter, maar hij gelooft in de fellowship en deelt dat. (Ik ben stiekem weer retetrots) Na de meeting wil iedereen nog een praatje met ons maken en Will wisselt heel enthousiast telefoonnummers uit met iedereen die aanwezig is. De koekjes die Mel heeft gebakken voor de groep vanwege haar mijlpaal gaan terug in het doosje en worden aan ons meegegeven voor onze reis. We krijgen wat blikjes fris, water en zelfs een kan koffie mee. We worden uitgezwaaid met de boodschap ‘Please stay in touch!’. Jeetje, wat een ervaring weer.

Will is verguld, maar ik ook. We zijn inmiddels op het punt gekomen dat we veel praten. We hebben het die avond en nacht vooral over de fellowship en hoe ver deze rijkt. Tot voor onze roadtrip heeft Will nooit geweten dat de fellowship ook buiten de Verenigde Staten bestaat. Ik vertel over mezelf en wat de fellowship voor mij betekent. En jeetje, wat ben ik toch bevoorrecht dat ik een onderdeel mag zijn van de oplossing. Ik ben dankbaar. Dankbaar voor iedereen die op mijn pad is gekomen en mijn herstel mede mogelijk heeft gemaakt. In Amerika zeg je dan ‘I’m blessed!’ en zo voel ik mij ook.

Tot de volgende keer!
Lfs, Tati