We verblijven in een hotel op de grens van Arizona en ineens begint mijn nieuwkomer spatjes te vertonen. Hij wil door naar huis en de Canyon overslaan. Ik snap er werkelijk niets van en wil kwaad worden, maar besluit alleen maar mede te delen dat ik teleurgesteld ben en dat hij er eerst nog maar eens een nachtje over moet slapen. In de ochtend ga ik een frisse neus, koffie en ontbijt halen. Ik ben nog steeds een beetje boos en ineens bedenk ik me dat er meer achter moet steken en dat het waarschijnlijk iets met geld te maken heeft. Ondanks dat het een jonge knul is en mijn zoon had kunnen zijn besef ik mij dat waarschijnlijk zijn ego een grote rol speelt.

Ik breng hem ontbijt op bed en val meteen met de deur in huis door hem te vragen wat er nu daadwerkelijk aan de hand is. Ik krijg geen antwoord en vertel hem over mijn eigen ervaringen en stommiteiten in het begin van mijn herstel. Hij barst in janken uit en daar komt het verhaal. Als je mijn eerdere blogs hebt gelezen dan weet je dat Will in Detroit even verdwenen was in verband met de auto en de werkzaamheden daaraan. In die tijd had zijn voormalige drugsdealer en consorten er lucht van gekregen dat Will in town was. En je kunt het wel raden, hij had nog een flinke rekening te vereffenen. Ze hebben hem onder druk gezet en vastgehouden tot hij met geld over de brug kwam. Hij huilt en voelt zich verschrikkelijk.

Mijn enige antwoord, eigenlijk vraag, is heb je gebruikt? Hij zegt: ‘Nee! Ik zweer het, ik heb niet gebruikt! Echt waar! You have to believe me!’. Ik feliciteer hem, geef hem een dikke knuffel en vertel hem dat het zo werkt en dat ik hem geloof. Hoe moeilijk de situatie ook is, pak de eerste niet op en dat heb je heel goed, juist niet gedaan! Hij stopt meteen met huilen en kijkt me verbaast aan. ‘It’s really that simple isn’t it?’ Ja lieve jongen, zo simpel is het. Ik pak de autosleutels en ga tanken terwijl Will zijn ontbijt opeet en zorgt dat hij klaarstaat, zodat we naar de Grand Canyon kunnen rijden.

Tot de volgende keer!
Lfs, Tati