Ik ben als herstellen Alcoholiste toch gewend om iedere dag mijn dankbaarheidslijstje op te schrijven. Nu vind ik het eerlijk gezegd ook een feestje met een nare bijsmaak. De nakomelingen van de oorspronkelijke inwoners van dit prachtige Amerika zien deze dag ook niet als een feestdag of als een dag om dankbaar te zijn, maar beschouwen het als een dag van het begin van een tragisch proces waarin zij hun land kwijtraakten en hun populatie werd gedecimeerd. Maar ja, dan kan ik nog wel even doorgaan. Ik ben zeker dankbaar, meer dan zelfs! Ik ben dankbaar dat ik in Nederland ben geboren en ik daardoor - ondanks alle narigheid die ik heb meegemaakt - een vangnet heb. Ik ben dankbaar voor het fellowship! Terug naar het feestje Thanksgiving. Wij, mijn vriendin A (die ik hier bezoek) en ik hebben Thanksgiving gevierd in de Wereldberoemde Canyon Club in Laguna. Wat een ervaring was dat! De spreker was Pattie O. uit Laguna en die had ik al eens op een speakertape gehoord en nu zat ik er dus middenin. En ja, daar ben ik heel erg dankbaar voor! Er werd ons gevraagd of we een gedeelte van de service konden doen en penningen op ons wilde nemen. Iemand aan onze tafel riep nog ´I’ll drive the getaway car!´ er werd voluit gebruld van het lachen en aan het einde van de dag begreep ik waarom. Ik had twintig baskets om rond te laten gaan en heb wel twee uur zitten tellen, reken zelf maar uit! De nieuwkomer van die dag zat bij ons aan tafel en natuurlijk toen ik hem aankeek en vroeg hoe het met hem ging, barste hij in huilen uit. Zijn naam is Sam en begin twintig. Hij komt uit Maine (ver in het Noorden en zo’n vijfduizend km hier vandaan. Dat is één dag en eenentwintig uur rijden. Geen familie in de buurt en voor het eerst zo ver weg van huis. Met Sam gaat het inmiddels veel beter en komt dagelijks bij ons thuis op bezoek en eet graag met ons mee. Hij vind het gezellig en wij ook!

Liefs, Tati