Aan alles komt een eind, dus ook aan het schrijven voor Lef Magazine. Schrijven over mijn herstel en dat verpakken in mijn blogs wordt steeds minder en minder. Zo kreeg ik rond april een mail van de redactie dat mijn teksten verder van de doelgroep van het blad komen te staan. Dat gevoel had ik ook. Ik ben nu ruim zes jaar abstinent en het is een way of life geworden. Ik heb the monkey on my shoulder aardig onder controle. Natuurlijk loopt het soms te zeuren om weer vriendjes te worden, maar nu even niet. Zoonlief maakte tijdens het eten de opmerking: ‘Mam, volgens mij schijnt de zon vaker bij jou.’ Ik smolt. Tja, alcohol, het is heerlijk, maar ó zó slecht als je geen maat kunt houden, zoals ik.
Het schrijven voor Lef heeft gaf mij veel plezier en droeg zeer zeker bij aan mijn herstel. Het kost mij steeds meer moeite om het alcoholaspect in mijn teksten op te nemen omdat het niet meer een belangrijke plek in mijn dagelijks leven inneemt. Na bijna vijf jaar en vijftig blogs verder, besloot ik te stoppen. Héél jammer, maar ik heb nu ook alle tijd nodig om mijn boek te schrijven. Volgende maand komt mijn laatste blog voor Lef uit. Ik ga het missen, maar het is tijd voor wat anders.
Zoonlief en ik gaan het doen: vanavond gaan we naar De Toppers. We moeten in het wit met een touch of gold. Je moet dit gewoon één keer in je leven mee maken. Een paar dagen later gaan we heerlijk uitrusten op Mallorca. We hebben er zin in.
Volgens mijn computerassistente is het nu rond de 20◦C op Mallorca. Gelukkig een duidelijk antwoord, want ze moet nog veel leren. Vraag je om Sting te spelen, krijg je Queen. Als zij je vertelt wat te eten vanavond, dan besluit je spontaan de bezorglijn te bellen.
De heerlijke schrijversstilte wordt verstoord door een ijzingwekkende gil: ‘Maaaaaam! Er zit een sinasvlek op mijn witte broek, en nu?’ De assistente roept dat we het waslabel moeten controleren, ik adviseer een andere broek aan te trekken.
Tja voordat we wegkunnen heb ik nog wat te doen voor ik in de zonnige relaxmodus op Mallorca kan treden.
In mijn volgende en dus allerlaatste epistel, zal ik mijn ervaringen beschrijven. Maar voor nu zeg ik:
‘Adios, mes próximo! (Dag, tot de volgende maand, vertaald door mijn assistente hè)’
LEES MEER...