Het is stil in huis. Zoonlief is met zo’n 4000 mede scouts, tien dagen lang, op de jaarlijkse Jamborette. De regen komt met bakken uit de hemel en ik vraag mij af of hij z’n tent droog kan houden.
Of ik het zelf droog ga houden, weet ik niet. Dit is mijn allerlaatste column voor Lef. Ik weet het, heb er zelf voor gekozen om te stoppen, maar het raakt toch een gevoelige snaar.
Bijna 5 jaar geleden ben ik begonnen met schrijven over mijn herstel van een alcoholverslaving. Ik ben Lef heel dankbaar dat ik deze kans heb gekregen. Het heeft zeker een bijdrage geleverd aan mijn herstel en ook aan het herstel van anderen. Mijn afscheidsbrief aan mijn verslaving, waar dit hele schrijf avontuur mee begonnen is, is zo vaak gedeeld, zo vaak doorgestuurd en ik kreeg er zo veel hartverwarmende reacties op. Ongelofelijk gewoon hoe die steun en impact was.
Toen ik in mijn omgeving aangaf te gaan stoppen met schrijven voor Lef was men not amused. Waarom? Nou, omdat ik in de loop der jaren merkte dat mijn schrijfsels steeds minder met mijn herstel te maken hadden en dat was mijn redactie ook opgevallen. Alcohol en mijn herstel daarvan neemt geen prominente plek meer in in mijn dagelijks leven. Het verdwijnt meer en meer naar de achtergrond. Ik merk dat het elke maand meer moeite kost om het alcohol aspect in mijn schrijven te benoemen. Happy me, denk ik dan.
Tja, bijna 7 jaar niet drinken en nooit één terugval gehad. Best knap al zeg ik het zelf.
Of ik tot mijn laatste snik alcoholvrij blijf? Durf ik niet te zeggen. Misschien zuip ik mij wel helemaal lam, zittend in Huize Avondrood, voordat ik de pijp uit ga, of misschien ga ik nog steeds in herstel tussen zes plankjes naar een andere wereld. Wat ik wel weet is dat ik op veler verzoek, heb al een aardige fanbase, blijf schrijven. Elke maand op FB en natuurlijk het schrijven van mijn eigen boek. Dus heb nog genoeg te doen.
En nog even terugkomend op mijn vorige blog, De Toppers waren hysterisch. We willen volgend jaar weer. En mijn hemel wat wordt daar gezopen zeg. Mallorca was fantastisch. We bleken vlak bij Magaluf te zitten en hebben live de hele serie Zon Zuipen Ziekenhuis voor onze ogen zien afspelen. Heb toen spontaan besloten dat zoonlief over twee jaar, dan is hij 16, een gebiedsverbod krijgt.
Het regent nog steeds en het tentje van zoonlief zal wel doorweekt zijn. Mijn ogen ook. Afscheid nemen is nu niet mijn sterkste kant. Ik kan er niet tegen. Dus wens ik ieder in herstel alle kracht toe, het was mij een genoegen ieder een kijkje te geven in mij leven. Nu sluit ik deze periode af met de woorden van onze Sinterklaas…
Nou… dag hoor!
LEES MEER...