Afgelopen week was het volle maan, de oogstmaan. Ik heb iets met de volle maan. Misschien omdat ik met volle maan ben geboren. Vroeger kon ik uren naar de maan staren met een groot glas port in m’n hand. God, wat was dat leuk. Ik zag er verschillende gezichten in en zat in m’n eentje te gieren van de lach. Nu kijk ik met een heldere blik naar boven en glimlach als ik een gek gezicht zie.
Oogstmaan. Mijn oma zei altijd: 'Je zult oogsten wat je gezaaid hebt.' Ik denk na: wat was mijn oogst?
De afgelopen tijd heb ik aardig knopen doorgehakt (zie vorige blog) en sommige waren verdrietig.
Heb ik er spijt van? Nee. Soms kom je op een punt dat je een andere weg in je leven inslaat en dat niet iedereen diezelfde kant op wil of kan. En dat is best verdrietig maar het is nu eenmaal zo. Terugkijkend kan ik mijn oogst redelijk oké noemen. Heb helaas nu wel een longontsteking dus moet ik beter voor mezelf zorgen. Mijn astrologieopleiding is pittig maar te doen, ik probeer mensen met mijn ervaringen te helpen om te stoppen met drinken, doe verwoede pogingen om mijn puberende zoon aan zijn huiswerk te krijgen en na eindeloze discussies hem op tijd in bed te gooien, en ik probeer een actieve bijdage te leveren aan de wmo-raad van ons dorp.
Als je ziek bent, zijn sommige mensen extra lief. Zo staat mijn koelkast nu vol met allerlei verschillende soepen die worden langs gebracht. En als ze dan vragen hoe de soep smaakte moet ik ze helaas teleurstellen, ik heb geen reuk en smaak op dit moment. Het goedbedoelde advies om nog lekker wat zon mee te pikken sla ik af omdat de combinatie hiervan met mijn antibiotica mij zal omtoveren tot een soort klukkluk indiaan.
De voordeur slaat dicht en zoonlief komt uit school, zingend: 'Hallo allemaal wat fijn dat ik er weer ben.' En met de laatste hap adem komt de vraag wat we eten vanavond. Soep!
Ik vraag mij af wanneer het tweede seizoen van de luizenmoeder weer op tv komt. Hilarisch.
Het is begin oktober, nog zes maanden en ik ben dan zes jaar abstinent. Jezus zes jaar, wat gaat de tijd snel. En wat is het nog steeds heerlijk om 'vrij' te zijn. Als ik verhalen hoor of lees van mensen die mega worstelen met hun alcoholverslaving, ben ik zo dankbaar en blij dat ik er vanaf ben. Ik wil niet meer terug naar die tijd, ondanks dat het heel gezellig kon zijn. Soep eten met zoonlief en de dag doorspreken kan ook heel gezellig zijn. Maar welke soep? Pompoen, kip of groente? Ik denk dat ik alles in één pan gooi en zeg tegen zoonlief dat het een speciale pomgrokip soep is. Klink een beetje buitenlands en hé… Ik proef het toch niet.
LEES MEER...