Wensen

Wensen, verlangens, behoeftes. Het zijn mooie woorden, vaak gepaard gaande met sterke ambities en streven naar geluk. Meestal hebben ze alles te maken met een finishline. 'Als ik die wens vervuld heb gekregen, zal ik gelukkig zijn.' 'Als deze specifieke behoeftes bevredigd zijn, zul je mij niet meer horen.' 'Wanneer mijn ultieme verlangen bewaarheid wordt, is mijn leven compleet.' Maar is dat ook zo? Is het niet zo dat de eindstreep in ons leven steeds een stukje opschuift? Dat de verlangens, wensen en behoeftes steeds een tikkie groter worden. En er eigenlijk nooit een moment komt waarop het ultieme geluk is bereikt?

De afgelopen maand is het behoorlijk stormachtig geweest. Niet alleen illustreerden Ciara, Dennis en Ellen dat met veel bombarie, ook in mijn leven waaide de medische molen op volle toeren. Van een stormpje hier tot een woei daar en van een zuchtje wind tot een opgeblazen egotripper die zelfs mijn okselharen een behoorlijke volumeboost gaf. Gelukkig is de wind inmiddels ietwat gaan liggen en zijn de worst-case-scenario’s uitgebleven. Met een zachter briesje in de nek is het toch wat aangenamer vertoeven.

Het is grappig dat de focus ineens kan omslaan wanneer er een andere wind door je leven waait. Alle weggeblazen blaadjes en rommel hebben mijn pad weer zichtbaar gemaakt. Lag de focus voorheen op het krijgen van een ander huis, een nieuwe auto of een betere baan, is dat nu toch even weer veranderd. Tuurlijk is het verlangen naar een ander huis een mooi streven. Net als een auto die niet van ellende uit elkaar valt. Of een prestigieuze baan met een mooi inkomen. Maar dat doet er nu niet meer zo toe.

Ik besef me na alle rukwinden op een cliché-achtige manier waar het allemaal om draait in het leven. In mijn leven wel te verstaan. En dat is niet het behalen van het ultieme geluk als de grote kers op de taart. Nee. Eigenlijk zijn het de kleine dingen in mijn leven die het waardevol maken.

Een spontane warme omhelzing. Een prachtige orchidee met een liefdevol kaartje. Een van mijn columns die wordt gepubliceerd. Een kopje thee op de bank bij mijn beste vrienden. Een ultieme lachbui met mijn sportmaatjes. Grappen en grollen met collega´s. Support bij een ziekenhuisbezoek. Lekker eten. Een spelletje spelen. De slappe lach met mijn kids. Met een dekentje en thee op de bank. Een heerlijke knuffel waarbij de lucht uit mijn lijf wordt geperst en ik mijn neus in de klotsende oksel van mijn knuffelpartner kan parkeren. En doen waar mijn hartje sneller van gaat kloppen: schrijven en tekenen.

Dan kan de wind op volle kracht blazen, die auto uit elkaar vallen (ik heb hem inmiddels wel ingeruild voor een jonger ding), het huis op zich laten wachten en die baan me gestolen worden. Zolang er maar waardevolle momentjes in mijn leven zijn en de daarbij behorende verbinding, kom ik er wel. En oké, de publicatie van mijn boek zou dan wel een kersje op mijn taart zijn!