Bij ons thuis hielden ze niet van huisdieren. We hadden een konijn, Nijntje genaamd, die in de winter van mijn tiende levensjaar een mooi buitenhok kado kreeg van onze buren. Hun eigen Stampertje was overleden en dus kreeg onze Nijn de nieuwe villa tot zijn beschikking. Niemand van ons gezin dacht erover dat Nijn, die altijd binnen had geleefd, niet bestand was tegen de buitentemperatuur toen hij zijn intrek in de riante woning nam, half januari.
Zo ook met de underdog. De underdog leerde zich al vroeg aan passen aan wat er gevraagd werd, in de hoop wat kruimels liefde in plaats van droge brokken te ontvangen. Van boksbal tot luisterend oor, van gezelschapsdame tot gezelfschapsdier, van voetveeg tot knuffelbeest. U bestelt, wij draaien. Ik deed het allemaal vanaf jongs af aan. Als underdog werden er een aantal regels in mijn kinderbrein programmeert. "Je bent het niet waard om liefde te krijgen." "Je zult moeten vechten voor liefde." "Je bent een last voor anderen." "Jij doet er niet toe." "Jij bent minder waard dan de rest." Ruim 36 jaar leefde ik naar deze waarden. En probeerde ik alles om mezelf te transformeren naar een persoon die wel geliefd zou kunnen worden vanuit de basis. Helaas, zonder resultaat. Ik was en bleef de underdog en binnen ons gezin was geen van de leden bereid om de rolverdeling eens onder de loep te nemen of om hierbij hulp in te schakelen. Wat maakte dat ik ruim drie jaar geleden brak met mijn familie. Ik vond mezelf meer waard dan dat. Ik worstelde me los uit destructieve relaties en ongelijkwaardige shit.
In die drie jaren heb ik mij behoorlijk weten te ontwikkelen. Gevallen en weer opgestaan. Gestopt en weer doorgegaan. Geëindigd en begonnen. Ik ben vanuit liefde voor mezelf gaan leven. Steeds ietsje meer. Steeds ietsje beter. En soms weer een stapje terug. Overigens is het een behoorlijke uitdaging om te leren leven vanuit zelfliefde als je die liefdesbasis niet hebt meegekregen en geen flauw idee hebt hoe dat dan werkt: zelfliefde. Maar al doende leert men. Ook ik.
En toch kom ik dan vandaag tot het besef dat de underdog-basis nog steeds een flinke fundering heeft in mijn brein. Voor ik het weet is het oude systeem geactiveerd en heb ik mezelf gepositioneerd op de wachtbank, smachtend naar bevestiging, een aai over mijn bol, brokkenkruimels, ervan uit gaande dat ik minderwaardig ben. Met een stem dik van de tranen hoor ik mezelf zeggen: "Hoe kunnen anderen ooit van mij houden als mijn familie mij geen liefde kon geven?" Om daarna opgelucht tot het besef te komen dat de oude realiteit niet klopte. Dat ik nu een keuze heb. Een keuze om iets anders te leren geloven. Stap voor stap. Dag voor dag. Vanuit mijn eigen basis, mijn eigen veiligheid, zeg ik tegen mezelf: ik ben mijn liefde waard!
LEES MEER...