Ik ben iemand die dagelijks leert over zelfliefde. En het geleerde met trial en error in de praktijk aan het brengen is. Dat is best een dingetje om te leren, wanneer het je niet vanzelf is aangeleerd. Zo val je weleens. Val je nog harder. En soms struikel je even. Maak je een slippertje (en wat voor één!). Of spring je in het diepe. Maar uit liefde voor jezelf sta je toch altijd weer op. En soms denk je dat je je bewust bent in liefde voor jezelf. Dat je bewust zelfliefde toepast terwijl het meer een vorm van zelfkastijding is.
Ik heb er veel over gelezen. Ook in verband met het schrijven van mijn artikelen over codependentie, narcisme, relatieverslaving en complex trauma. En mijn eigen herstel. En hoewel al die kennis ergens goed voor is, besefte ik vandaag dat de manier waarop ik zelfliefde ten uitvoer bracht, niet de manier is waarop ik zelfliefde ervaar. Praktisch en rationeel gezien hou ik me aan de regels en grenzen die iemand hanteert met zelfliefde. Maar wat ik erbij voel is frustratie, verdriet, pijn en stress. Dat zette me ineens aan het denken. Want zou je je bij het ten uitvoer brengen van zelfliefde niet juist beter moeten gaan voelen in plaats van slechter? En bovenal: is het wel zelfliefde als het niet in verbinding is met je hart, maar alleen een vorm van handelen is?
Ik zette mijn grijze hersencellen aan het werk. Waarbij ik me tussendoor even afvroeg waarom het grijze hersencellen zijn... Ik dacht dat hersenen een soort van zalmroze kleur hadden, namelijk. Of werkt het net als met grijze haren? Hoe meer je denkt en strest hoe grijzer ze worden? (Hihi, dan wil ik er even niet over nadenken hoeveel mijn goede vriend D nadenkt en strest: hij was al grijs op zijn 25ste. Of mijn vriend T die al vroeg kaal was. Wat zou dat zeggen over hen?)
Anyway, mijn hersenen zijn aan het werk en na hier en daar wat gekraak en gesudder, komt er een breakpoint. Ik besef dat ik dacht zelfliefde toe te passen door me heel goed aan zelfzorg-regeltjes te houden. Een paar van deze zelfzorgregeltjes zijn:
- Ik MOET sterk zijn. Altijd!
- Ik MOET grenzen en behoeftes aangeven. Altijd!
- Ik MOET mensen op afstand houden. Zo vaak mogelijk!
- Ik MOET mezelf beschermen. Altijd!
- Ik MAG niet over mijn grenzen laten gaan. Nooit!
- Ik MOET het leven alleen aankunnen. Altijd!
Door het toepassen van mijn brein besefte ik dat de zelfzorg-regels op zich goed zijn, natuurlijk. Alleen het MOETEN en ALTIJD maakt dat ik mezelf een enorme druk opleg. En dat ik de regels niet met liefde en zachtheid naar mezelf toepas. Ik hanteer ze met een militaire precisie. Keihard. No mercy. Regels zijn regels! Voorwaarts! Mars! Daar zit de kink in de kabel. Want er komt daardoor weinig zelfliefde aan te pas. Wel zelfdiscipline. Dat dan weer wel. Ik ben uitermate gedisciplineerd.
Met de kennis van nu, kan ik bewuster met de zelfzorg-regels omgaan. En gerichter handelen. Wanneer moeten, willen wordt en altijd of nooit worden weggelaten, klinkt het ineens een stuk milder. En laat ik daar nu van houden: mildheid.
LEES MEER...