Wat houd ik toch van deze plek. 

Ik loop door naar het kapelletje. Het straalt rust uit. Ik houd ervan om hier een kaars aan te steken, een gebedje te doen en even te zitten.

Pater Paul komt langzaam binnen en begroet mij. ‘Wat leuk, een bekend gezicht,’ lacht hij vriendelijk. ‘Een hele goede middag, pater Paul,’ zeg ik glimlachend. Hij vraagt of hij naast me mag komen zitten. Nadat hij de uitgewaaide kaarsjes opnieuw heeft aangestoken, doet hij dat.

De verhalen van pater Paul zijn net avonturenfilms. Met zijn vijfentachtig jaar is hij de jongste van de abdij en is het daarom zijn taak om het kapelletje in orde te houden. Pater Paul heeft verhalen over zijn missies in Afrika, zijn ouders die vijftien kinderen hadden en zijn keuze om het klooster in te gaan. Waar onze gesprekken ook over gaan, we komen altijd uit op liefde.

‘Als het anders gelopen was, dan was ik misschien wel getrouwd. Het leek er maar niet van te komen. Misschien heb ik er niet genoeg moeite voor gedaan, misschien was ik wel bang.’ Hij kijkt naar zijn handen terwijl hij met het luciferdoosje speelt. ‘Heb je spijt van hoe je leven gelopen is?’ vraag ik. ‘Nee, zeker geen spijt. Mijn leven was vol met avontuur en liefde, alleen liefde op een andere manier. Liefde van God,’ zegt Pater Paul. Hij draait zich om, kijkt me aan en vervolgt: ‘Geef liefde nooit op. Ga ervoor, vecht ervoor, vergeef elkaar en blijf samen in gesprek. Vergeet niet; álles begint bij liefde, maar vergeet daarbij nooit jezelf, jouw eigen persoon op nummer één’. Ik voel hoe gemeend dit is, alsof het uit zijn tenen komt.

‘Wat mooi gezegd. Ik zal eraan denken en dank je wel voor dit mooie gesprek,’ zeg ik terwijl ik mijn rugzak weer omdoe.

‘Heb je vandaag je auto weer zo ver weg geparkeerd?’ vraagt hij. ‘Valt mee hoor, hij staat in Schin op Geul, dat is ongeveer tien kilometer’. Pater Paul lacht wat. ‘Tot de volgende keer Eef, zorg goed voor jezelf.’

‘Naar mijn beste kunnen, u ook Pater Paul.’

Wat houd ik toch van deze plek.