Ik stop met meezingen. Banger hart van Rob de Nijs is een van mijn lievelings meezingliedjes. Zodra ik mezelf de tekst hoor uitspreken, krijg ik een baksteen op mijn maag. Alsof na tientallen keren meezingen, de tekst nu pas binnenkomt.

En bedankt bewustwording… tot zover het onnadenkend meezingen.

De baksteen op mijn maag kan ik direct plaatsen. Die staat voor de liefde zoals ik het tot nu toe gekend heb.

Een bezitterige liefde gebaseerd op angst, waarbij ik me zo goed mogelijk probeerde in te dekken door samen allerlei beloftes aan elkaar te maken en eisen te stellen. Schaamteloos. Grenzeloos. Misselijkmakend. Veel bevestiging vragen of ik nog wel goed was. Slank, leuk en aantrekkelijk genoeg? Daartegenover stonden eisen waaraan voldaan moesten worden om mezelf te bewijzen dat de liefde nog steeds bestond. Stel je voor dat ik afgewezen zou worden, dat de liefde op een dag zou zijn verdwenen. Dat zou ik niet aankunnen.
Naast vermoeiend, behoorlijk destructief ook.

Ik denk aan het dagje strand laatst met hem en voel een soort kalmte en opluchting. We wandelen in de duinen, kijken naar de golven en hebben de leukste en meest onsamenhangende gesprekken. Het voelt alsof deze liefde anders is, maar ik kan er mijn vinger niet op leggen. Of zie ik nu alleen wat ik wil zien> Mijn eerste gedacht is dat het aan hem ligt, maar ik weet dat dit niet klopt. Het heeft niet eens met hem te maken.

Het heeft ermee te maken dat ik in staat ben het moment te accepteren zoals het nu is. Ik durf er ook op te vertrouwen dat alles wat nog komt, met hem of zonder hem, precies goed voor me zal zijn. En dat is waar de opluchting en kalmte vandaan komt. Ik vertrouw op mezelf en weet dat ik de enige ben die verantwoordelijk is voor mijn geluk.

Nou, vooruit, ook mijn hogere macht draagt daar een steentje aan bij. Het Stap Drie gebed is een van de rituelen waarvan mijn zelfvertrouwen groeit:

‘God, neem mijn wil en mijn leven
Leid me in mijn herstel
Laat me zien hoe ik moet leven’

De baksteen op mijn maag is verdwenen, al mag hij zo nu en dan terugkomen om te herinneren aan datgene waar ik nooit meer naar terug wil.