De zee heeft elke keer weer een hypnotiserende uitwerking op me. En ik laat het zijn. Mijn gedachtes beginnen af te dwalen en ik word benieuwd welke in me zullen opkomen.

Ze dwalen af naar vijf jaar geleden. Het gekke aan herinneringen is dat ze na een tijdje vervormen. De herinnering aan mijn rockbottom vervaagt zelfs al. Het gevoel dat daarbij hoort is echter nog steeds vlijmscherp. De angst om ooit weer zo’n immense leegte, eenzaamheid en wanhoop te voelen is een grote motivatie geweest om herstel nooit op te geven.

Het afgelopen jaar veranderde er iets. De angst maakt meer en meer plaats voor vertrouwen. Vertrouwen in mijzelf, mijn herstel en in mijn hogere macht is alleen maar toegenomen, waardoor de angst afnam.

Ondertussen heb ik zoveel succeservaringen opgebouwd in herstel dat de gedachte om weer te gaan gebruiken gewoonweg lachwekkend is. Geen haar op mijn hoofd dat ik dit zou opgeven. In vijf jaar tijd heb ik meer zelfvertrouwen, meer zelfliefde, meer verbondenheid, zelfrespect en zingeving gevoeld dan in de eerste eenendertig jaar van mijn leven. Onderhand is dit mijn motivatie geworden. Als ik optel wat ik in vijf jaar heb bereikt, wat zal me de komende vijf jaar dan nog meer lukken?

Ik denk aan mijn mooie appartement in hartje Antwerpen, wat ben ik er verliefd op. Mijn functie als counselor en de meest fijne werkplek die ik maar kan wensen. Elke ochtend word ik voor de wekker wakker en kan ik niet wachten om op kantoor te zijn. Ik voel me gewaardeerd, gerespecteerd, gezien en gehoord door collega’s die zowat vrienden zijn. Ik voel daadwerkelijk een bijdrage te leveren in wat ik doe.

Dit is álles waar ik zo naar verlangde in actief gebruik. ‘En kijk me nu eens’ zeg ik hardop tegen de brekende golven.

Mijn borst vult zich met een warmte dat zich spreidt door mijn lijf en net als ik denk te ontploffen van dankbaarheid, ontlaad dit gevoel zich door een paar tranen.

‘It works if you work it. So work it, you’re worth it.’