Loslaten

Je kent het wel, oneliners waar je in herstel mee doodgegooid wordt ‘fake it till you make it’, ‘keep it simple’ of deze jeukerd, ‘balans’.
Loslaten is nou zo’n woord waar ik jeuk van krijg. Als iemand tegen me zegt; ’laat het maar gewoon los’ dan staan mijn stekels direct overeind. Loslaten is niet ‘gewoon’. Loslaten is hard werken en tot voor kort begreep ik niet eens hoe ik kon loslaten. Mijn idee van loslaten was geen aandacht schenken aan datgene waar ik wrok bij voelde. Want alles wat je aandacht geeft dat groeit. Dus loslaten werd negeren.

Het negeren van gevoel werkte in de eerste instantie prima en ik dacht goed bezig te zijn. Maar omdat ik nu in herstel ben en gevoel negeren uiteindelijk niet werkt, kreeg ik slapeloze nachten.
‘s  Nachts speelden de beelden waarvan ik dacht ze losgelaten te hebben, zich voor me af. Na een maand het op eigen manier proberen op te lossen, accepteerde ik de machteloosheid hierover.

Mijn sponsor zei iets dat me raakte: ‘je kunt niet loslaten als vasthouden je nog altijd iets brengt.’ Auw, de pijnlijke en confronterende waarheid waar ik zo op zit te wachten maar eigenlijk nog steeds niet wil horen. Waarom houd ik vast aan boosheid naar mijn moeder toe? Wat brengt een relatie mij waarin ik nooit goed genoeg zal zijn, waarom blijf ik Engelse drop eten tot ik er buikpijn van krijg? Het brengt me dat ik mezelf in een slachtofferrol kan plaatsen. Het is afleiding van mezelf zodat ik mijn angst niet hoef aan te gaan. Ik creëer een situatie waarin ik kan klagen en zeuren. Zolang ik een zondebok heb, ligt het niet aan mij en hoef ík niet te veranderen. Het is een alibi voor het niet nemen van verantwoordelijkheid.

Want hoe zie ik mijn moeder als ik de wrok loslaat? Wat als ik haar zie als een vrouw die gewoon haar best deed? Houd de relatie stand als ik voor mezelf opkom? Wat moet ik doen als ik me eenzaam voel en me niet meer volprop met junkfood? Kan ik dat gevoel wel aan?
Antwoorden hierop ga ik niet krijgen. Niemand zal me die geven. Dat is het hem nu juist. Loslaten lukt als ik leer om te vertrouwen.
Op mijn Hogere Macht, op mijn sponsor en fellows, het programma en op mezelf. De sleutel tot loslaten is voor mij vertrouwen