Langzaam begin ik hem te borstelen. Mijn ademhaling houd ik traag zodat mijn zenuwen hem niet opvallen en hij mijn gestress niet gaat spiegelen.

Maar hij blijft heel kalm en geduldig staan. Die bewegingen die hij maakt zijn vooral het wegslaan van vliegen met zijn staart.

‘Hoe denk je dat hij zich voelt? Wat zie je aan hem?’ De coach kijkt ons vragend aan terwijl ze ons van een afstandje bekijkt. ‘Ik geloof dat hij wel ontspannen is en dat hij het prima vindt om geborsteld te worden’, antwoord ik.

‘En wat voel jij in je lijf? Heb je al adem gehaald?’ vraagt ze glimlachend. Ik word gelijk zelfbewust. ‘Goh ik weet het even niet. Ik voel nu niet zoveel. Ik was vooral aan het opletten hoe Gammi zich gedraagt zodat ik hem niet laat schrikken’ zeg ik.

Even later draait Gammi zich in een snelle vloeiende beweging van me af. Ik zie het niet aankomen en schrik. De gedachte dat hij me gaat schoppen flitst door mijn hoofd. Ik spring aan de kant en druk mezelf tegen het hek aan.

Hij loopt in een rechte lijn van me weg, tot aan het einde van het veldje.

‘Wat is er gebeurd? Wat heb ik gedaan?’ vraag ik de coach. Ik sta nog steeds aangedrukt tegen het hek. ‘Ik dacht dat het zo goed ging?’ De coach lacht. ‘Draai je eens om en kijk wat Gammi aan het doen is.’ Ik draai me om en daar staat hij. Helemaal achter in het hoekje van het veld, te poepen.

Ik voel me opgelucht. Het lag dus niet aan mij.

‘Het ligt niet altijd aan jou. Zo belangrijk ben je nou ook weer niet’, zegt de coach vriendelijk. ‘Er gebeurt van alles om hem heen wat zijn gedrag en houding beïnvloedt. Maak het niet persoonlijk. Kun je dit plaatsen in je leven?’

Ik kijk haar lachend aan. Waar moet ik eens beginnen joh…

Het is een geruststellende gedachte dat de manier waarop iemand op jou reageert, niet iets zegt over jou maar juist over hoe diegene zich voelt.

Gammi is uitgepoept en duwt zich tegen me aan. ‘Love you too’, zeg ik en dan borstel ik door…