Ik adem zo diep mogelijk in en houd mijn adem een paar tellen vast om daarna zo langzaam mogelijk uit te ademen door de mond. Best bijzonder hoe goed de andere zintuigen worden als je je ogen sluit. Het moment dat de prikkels om me heen vervagen en de achtbaan aan gedachtes begint te doven, voelt als een beloning. Hallo innerlijke kalmte, daar ben je weer, ik heb je gemist. De tijd begint daarna ook te vervagen. Geen idee of ik twintig of vijfendertig minuten zo heb gezeten op het mooiste witte strand dat ik ooit gezien heb. Spanje had mijn hart al veroverd, maar dit jaar dringt de Spaanse sfeer tot op het bot tot me door.

Stilstaan is waardevol
Zowat iedereen die ik tegenkom lijkt in een tranquillo-bubbel te zitten en ik laat me er met alle liefde in meevoeren. Als ik de inwoners goed bekijk dan lijkt hun tranquillo-bubbel uit tevredenheid, vertraging en acceptatie te bestaan. Ze leven continue met het idee dat één van de driehonderd vulkanen op hun eiland elk moment kan uitbarsten en zijn erg goed in het opgaan in het nú- moment. Niet gek dat dit eiland me zo aantrekt. ‘Maak deze tranquillo vibe jouw vibe’, is de gedachte die in me opkomt. Ik denk aan hoe ik afgelopen jaren geleefd heb; druk druk druk! En vooral ook snel. Een sneltrein aan afspraken, deadlines en cursussen. Het voelde een lange tijd goed, succesvol vooral. Alsof ik pas succesvol ben en meetel als mijn agenda overloopt. Niet een al te gezonde manier om je eigenwaarde aan af te meten. Stilstaan is ook waardevol en belangrijk zelfs. Want pas als ik vertraag, kan ik voelen wat er daadwerkelijk in me omgaat. En als ik kan voelen dan kan ik helen. En pas dan groei ik.

Ik daag mezelf uit om niet meer onderdeel te zullen uitmaken van de ratrace waar volgens de maatschappij het succes aan wordt afgemeten. De mate van succes meet ik vanaf nu af aan de kalmte, rust en innerlijke vrede die ik voel en waaruit ik kan handelen. Laat ik het eens omdraaien. Misschien is vertragen de meest productieve manier om succesvol te zijn.

Tranquillo vibe it is!