Processen laten zich niet kaderen, het uitschrijven van een stap betekent niet dat het daarmee dan gelijk doorvoelt is en het niet meer doorspeelt zodra je aan een volgende stap begint.

Als ik erop terugkijk begrijp ik waarom stap vier soms gevreesd en gehaat wordt. Het was alles behalve a picnic in the park. En tegelijkertijd geloof ik dat precies datgene op mijn pad kwam wat nodig was om deze stap te doorvoelen.  

Na het schrijven ervan lag mijn focus volledig op het loslaten van wrok. Dit werkte niet. Mijn eigen aandeel blijven inzien voelde als een slechte quick fix en het ‘toelaten om los te laten’ was als olie op het vuur. Dit leek averechts te werken en gaf me het gevoel dat ik het verkeerd doe en er niets van begrijp.

Stap acht was mijn gamechanger. Eén nieuw inzicht maakte het verschil;

‘We vergeven anderen, mogelijkerwijze worden we zelf vergeven en uiteindelijk vergeven we onszelf en leren we hoe te leven in deze wereld.’

Ondanks dat ik dit al vaker keer gelezen had, raakte deze zin me nu pas. Blijkbaar was dit het juiste moment.

Ik begon mijn focus te verschuiven van ‘moeten loslaten’ naar ‘willen vergeven’ en langzaam begon er van alles te veranderen. Ik leerde wat vergeving daadwerkelijk betekent. Vergeven betekent niet dat je het gedrag van iemand goedkeurt, goedpraat of diegene toe moet laten in je leven. Vergeven doe je niet voor die ander, je doet het voor jezelf zodat een persoon of een gebeurtenis geen grip meer op je heeft. Door te vergeven ontstaat er ruimte om, zoals in herstel vaak wordt gezegd; je eigen beste vriend te worden. 

Vergeven voelt heerlijk. Het voelt als vrijheid. Na twee jaar werken aan vergeven kan ik de personen op mijn lijst tegenkomen op straat of aan ze denken en me neutraal voelen.

Claudia Krumme heeft in een gedichtje perfect verwoord wat vergeven voor mij is;

Ik vergeef je
Ik vergeef mezelf

Ik maak je vrij van mijn oordeel
Ik maak mezelf vrij van mijn oordeel

Jij bent onschuldig
Ik ben onschuldig

Ik hou van jou
Ik hou van mij

Geen hartkloppingen, zweethanden, boosheid, wrok of verdriet.
Gewoon niets.
Gewoon vrij!