Vluchten als het tegenzit is natuurlijk nooit de oplossing, datgene waar je voor vlucht haalt je uiteindelijk toch wel in. Dat weet iedereen. Maar weglopen van mensen of situaties die schadelijk voor je zijn, is het nemen van verantwoordelijkheid voor je herstel. Weet iedereen dit?

- ‘Ik heb geen zin om jou te begrijpen’
- ‘Je bent niet verslaafd, mijn man is agent en werkt soms met verslaafden, jij bent níet verslaafd zegt hij’
- ‘Het was niet mijn bedoeling je buiten te sluiten en tegen je uit te vallen, maar ik heb het zwaar en jij bent overgevoelig’
- ‘Jij ook met je grenzen’
- ‘Tja, had je maar meer je best moeten dan hadden we je niet buiten gesloten’
- ‘Oh jíj voelt je niet lekker? Weet je wel hoe zwaar ik het heb!’

Dit jaar, ergens tussen één van deze opmerking door, gebeurde het. Er was een grens bereikt. Dé grens. Hen proberen te begrijpen en alle pogingen om de relatie met deze mensen in stand te houden en te verbeteren eindigt al jarenlang in een gevoel van machteloosheid. Ook in frustratie en zucht dat uiteindelijk leidt tot een vlucht. Vijf jaar geleden was dat in drank.

Dit jaar voelde ik dat er iets veranderd was. De behoefte om te vluchten was veranderd. Herstel bleek sterker.

Vierenhalf jaar geleden heb ik mezelf een belofte gemaakt; herstel op één. Vorig jaar toen ik naar Heerlen verhuisde, had ik mezelf een tweede belofte gemaakt; al verlies ik de hele wereld, ik zal mezelf nooit nog een keer verliezen voor wie dan ook. 

Mijn beslissing om deze mensen niet langer in mijn leven toe te laten doet soms nog altijd pijn en dat is oké. Die pijn mag er zijn. Wat het me oplevert is me alles waard. Ik voel nu een rust in mijn lijf. Dat stukje zelfrespect en zelfliefde waar ik mijn hele herstel naar zocht, stroomt door me heen. Eindelijk.

Dit gun ik jou voor in het nieuwe jaar. Dat je de kracht mag vinden om voor jezelf te kiezen zodat je voélt hoe waardevol en sterk je bent, ongeacht wat mensen ook tegen je zeggen.

If respect is no longer served, leave the table