Na het doorlezen van de nieuwste Lef, weet ik het denk ik wel zeker: we gaan stoppen met de Herstellerij en dit wordt mijn laatste blog op de website van Lef.
De behandelwijzer is inmiddels zo dik, dat ik niet anders kan dan concluderen dat er in Nederland meer dan voldoende mogelijkheden zijn om na een verblijf in de kliniek een plek te vinden waar je de weg van herstel kunt vervolgen. Waar je op een bewuste manier vorm kunt geven aan je nieuwe leven. Waar je weer leert om jezelf te waarderen en van het leven te genieten. Zonder gebruik van middelen of obsessief gedrag.
Aan alles komt een eind, want vaak kun je alléén met nieuwe dingen beginnen als je een punt zet achter bepaalde activiteiten uit het heden. Niemand weet dat beter dan herstellenden. Je moet de weg vrijmaken om je levensenergie naar nieuwe dingen te kunnen laten stromen.
Op 23 augustus zijn Anita en ik grootouders geworden. Van Joa Oscar, de zoon van onze dochter Sanne en haar man Mathis. Zij wonen in Lausanne en daar willen we regelmatig naar toe kunnen. Dat kan niet als de Herstellerij bevolkt is met mensen die allemaal in een verschillende fase van herstel zitten en van wie het onduidelijk is wanneer ze de volgende stap naar zelfstandigheid gaan zetten.
Maar daarnaast willen we ook regelmatiger in de buurt rond gaan reizen met de caravan. Italië, Spanje, Kroatië, Griekenland, Duitsland, Polen, Tsjechië en Engeland. Allemaal landen die we beter willen leren kennen. En ook dat kan niet als we mensen in huis hebben. Dus Herstellerij de Eenvoud houdt op te bestaan. We hebben dit ruim zes jaar met heel veel plezier en voldoening gedaan, 165 mensen een duwtje in de rug mogen geven en er heel veel goede vrienden aan over gehouden. Vrienden met wie we nog vaak contact hebben en af en toe ook zien. Maar aan alles komt een eind, althans voorlopig.
Een besluit waar vooral ik lang op heb lopen kauwen, vooral omdat de Herstellerij van wezenlijk belang is geweest voor mijn eigen herstel. In Frankrijk bestaat er geen fellowship zoals in Nederland, waar je met gemak dagelijks meetings kunt bezoeken en intensief contacten met mede fellows kunt onderhouden. Zeker de eerste jaren was de Herstellerij dan ook een soort extra stimulans - of misschien wel stok achter de deur - om zelf nuchter te blijven. En om mezelf spiritueel door te blijven ontwikkelen, al klinkt het zo veel hoogdravender dan ik bedoel. Maar ik heb voorlopig even voldoende stap 12 werk gedaan, lijkt me.
Maar ik zit nu – denk ik zelf – stevig in mijn herstel, heb een geweldige AA groep gevonden in Montlucon. Heb veel contacten met mede fellows in Nederland en andere Europese landen en met skype, facetime en whatsapp is in contact blijven een fluitje van een cent geworden, Tot slot volg ik nog steeds een dagelijks ritueel dat ik heb overgehouden aan mijn verblijf in SolutionS, dus de kans dat ik slordig, losser, minder bewust of onzorgvuldig met mijn herstel zal omgaan lijkt mij nauwelijks aanwezig. En als ik dat wel dreig te worden zal iemand mij daar ongetwijfeld op wijzen.
Het is heel mooi geweest, die Herstellerij, maar we zijn er aan toe om nieuwe wegen in te slaan, nieuwe energie vrij te maken en door te gaan met van het leven genieten. Ook het schrijven van die tweemaandelijkse blog heeft me geholpen op mijn padje te blijven. Ik wil Jolande en Lotje dan ook hartelijk danken voor deze unieke kans.
Tot slot: iedereen die hier geweest is en graag nog eens terug wil komen is meer dan welkom... als het ons past.
Het ga jullie allemaal goed.
Anita & Hans & Badur
LEES MEER...