Ergens in juni vorig jaar bevestigde de uroloog in het plattelandsziekenhuisje van Montlucon dat ik prostaatkanker had. Iets dat ik al langer vermoedde omdat mijn PSA waardes al vanaf begin 2016 te hoog waren. Zijn boodschap luchtte mij vreemd genoeg eerder op dan dat ik er angstig van werd. Niet agressief en niet uitgezaaid, maar wel verspreid door mijn hele prostaat. Zijn dringende advies was, weg laten halen die prostaat. Vóór het zich wel uit kan zaaien.
Al snel had ik in mijn omgeving hier in de Combrailles vijf mannen gevonden die ook prostaatkanker hadden gehad en zich hadden laten behandelen. Maar wel bijna allemaal op een andere manier. Chemische castratie, chemotherapie, verwijdering, hormooninjecties en diverse vormen van bestraling. Gelukkig had die uroloog ook gezegd dat ik zelf de tijd moest nemen om de door mij gewenste behandeling te kiezen. En zo begon mijn zoektocht, eerst op internet gesprekken met lotgenoten en daarna langs een paar urologen voor een zogenaamde second opinion. Ik begreep dat verwijdering met assistentie van een DaVinci robot de meeste kans bood op een succesvolle verwijdering met zo weinig mogelijk zware consequenties. Maar óók dat de vaardigheden en de ervaring van de uroloog met zo'n DaVinci robot van cruciaal belang waren. En zo belandde ik in Almelo, ja Almelo die stad met dat éne stoplicht.
Op 10 januari lag ik daar dan ook op de operatietafel. Om 14.30 moest ik mij melden en om 16.30 lag ik op tafel. Nog zonder enige verdoving, maar ook zonder enige angst, vol vertrouwen dat het goed zou komen. Helder van geest en kalm van hart luisterde ik naar de uroloog die zijn team aan me voorstelde en mij vertelde wat hij precies ging doen. Om 20.00 uur werd ik wakker gemaakt en zei de uroloog dat de operatie geslaagd was. Een week later ging de katheter eruit en hoorde ik dat ik kankervrij was.
En nu ben ik alweer terug op de Herstellerij en kan ik bijna alles weer, al zal ik tot eind februari voorzichtig moeten blijven met lichamelijke inspanning, vooral tillen maar ook niet te veel wandelen. Fietsen mag al helemaal niet.
In gedachten ben ik vaak terug gegaan naar dat moment op de operatietafel. Zo vol vertrouwen, zo helder van geest en zo kalm. Voor mij hét ultieme bewijs dat ons programma van abstinentie en spirituele ontwikkeling werkt. Het werkt. Maar dan moet je er wel bijna dagelijks aan willen blijven werken. Dat doe ik en dat doe ik meestal met plezier. Niet altijd, maar ook dan doe ik het nog. Zes dagen in de week, de zondag is in alle opzichten een rustdag ook voor wat betreft mijn herstel.
Literatuur doornemen, oefeningen doen, bidden, mediteren, yoga, stilte momenten betrachten, stilte wandelingen maken, genieten van de prachtige natuur hier en de boodschap uitdragen. Ik begrijp dat ik een bevoorrecht persoon ben. Ik ben afgekeurd en al gepensioneerd, heb dus alle tijd om al die dingen zonder enige haast te doen. In een omgeving die nauwelijks verstorende prikkels geeft.
De afgelopen maand zat ik in Amsterdam, een stad met alleen maar prikkels zo lijkt het. Maar ook een stad waar je op elk moment van elke dag meetings kan bezoeken. En dat heb ik gedaan, aan de Nieuwezijds Voorburgwal, de Geschutswerf, bij Pret in Herstel in Den Haag en aan de Jacob Obrechtstraat. Veel meetings, volle meetings, mooie meetings met bonte gezelschappen. Meetings waarop je de hoop, de kracht, de verbondenheid en de gezamenlijkheid kon voelen. Mensen die dagelijks werken aan het programma, mensen die zich spiritueel ontwikkelen. Mensen die weten dat zij ook in tijden van tegenspoed kunnen vertrouwen op hun Hogere Macht. Het stemt mij dankbaar dat ik onderdeel ben, of mag zijn, van zo'n wonderlijke, veelkleurige beweging.
Die Hogere Macht die in mij woont, rondom mij is, in jullie zit geeft richting en leiding, stuurt mijn beslissingen en beschermt mij. Tenminste als ik de tijd neem om goed te kijken, goed te luisteren en goed in contact te blijven. Dat steunt mij en stemt mij heel dankbaar.
Vertrouwen en dankbaarheid: twee kanten van dezelfde medaille
En verder nog op de Herstellerij. Is de laatste sneeuw van de tweede sneeuwperiode aan het verdwijnen, hebben de mollen mijn moestuin veranderd in een knollentuin, zijn de kippen weer terug van hun logeeradres , speelt Badur weer dagelijks met Filip en zijn er veel vragen om hier een tijdje te kunnen verblijven. En dat kan; na een wat moeizame periode gaat de Herstellerij per 1 februari weer open.
PS) Verder was die 6-2 tegen Ajax wel een heel bijzondere ervaring. Zal niet snel weer gebeuren vrees ik. Maar ik zal die middag ook nooit meer vergeten. Wonderen zijn de wereld nog niet uit gelukkig...
LEES MEER...