Het is alweer een paar dagen officieel voorjaar en vandaag houden weer en natuur zich echt aan die afspraak. De zon schijnt een graad of 15, de narcissen en de eerste tulpen bloeien uitbundig en de lammetjes dartelen in de wei. Maar gisteren en eergisteren was het heel anders; koud, guur, winderig en nat. Het voorjaar heeft ook hier nu eenmaal vaak last van heftige stemmingswisselingen.
Stemmingswisselingen, ja die kennen we. Vooral in mijn prille herstel had ik daar vaak last van. Zwervend tussen hoop en vrees dat het goed zou blijven gaan met mijn herstel of niet. Dat mijn huwelijk stand zou houden of niet, dat het contact met mijn kinderen zich zou herstellen of niet, dat ik mijn leven daadwerkelijk anders zou weten in te richten of niet. Dat.... nou ja noem maar op, mijn leven bestond toen voornamelijk uit onzekerheden. Vaak, heel vaak in het toen nabije verleden was dat meer dan voldoende reden om maar weer te gaan gebruiken. De enige manier om dat te vermijden was en is dicht bij huis blijven, vooral in het NU blijven. Dat heeft me er doorheen geholpen die eerste moeilijke maanden van herstel na een leven van 35 jaar verslaving.
Maar zoals de zomer het voorjaar opvolgt zijn die stemmingswisselingen bij mij ook opgevolgd door bezinning, rust in het hoofd, stabiliteit en vertrouwen. Maart is bij ons, de Franse AA, de maand van stap 3; Wij besloten onze wil en ons leven over te geven in de hoede van God, zoals ieder van ons Hem persoonlijk aanvaardt. Dat gaat alleen als je vertrouwen hebt, durft los te laten en durft te vertrouwen op het onbekende. Niet gemakkelijk deze stap, maar hij volgt gelukkig wel heel natuurljik op de eerste – overgave – en tweede – geloof in een Hogere macht.
Zonder ons programma en zonder de fellowship, zonder al mijn nieuwe fellow vriendjes en vriendinnetjes, zou ik niet zijn, niet staan waar ik nu sta. Daar ben ik jullie allemaal allemachtig dankbaar voor, zoals we allemaal dankbaar zijn voor dat bijzondere, bijna mystieke programma van ons. Dat programma waardoor ons leven zoveel voller, zoveel zinvoller en zoveel leuker is geworden.
Onze voorjaarskriebels worden nog intenser doordat we bezig zijn met het voorbereiden van wéér een lange reis. Reizen zit een beetje in ons bloed en deze keer willen we naar Indonesië. Twee of tweeëneenhalve maand, ergens tussen midden mei en eind augustus. Met weinig bagage, per openbaar vervoer, op ons gemak rondreizen van Sumatra tot Papua en weer terug. Ik weet van onze vorige reis dat ik er klaar voor ben, dat het programma en de fellowship met mij mee reizen. Sterker nog dat ik daar nieuwe groepen, nieuwe afkickklinieken, nieuwe retreats en nieuwe fellows ga ontmoeten. Op Bali, in Surabaya, op Sumbawa, op Sumatra, bij de Toradja's en in Kupang. Overal zitten AA en NA groepen heb ik al gezien. Geweldig die gestage groei van herstellenden.
En verder nog op de Herstellerij. Is het gras weer voor de eerste keer gemaaid, is de eerste botersla geplant, de aardbeien schoongemaakt, de tuinbonen gezet, de koeienmest gebracht, en blijft er ook dit jaar weer veel boerenkool over. Maar het belangrijkste is dat we ook dit jaar ondanks onze afwezigheid weer de Joie de Vivre weken organiseren. Tussen 1 juni en 1 september kan iedereen bij ons terecht. Herstellenden, hun partners en hun kinderen of vrienden. Voor een veilige, vrolijke en energie gevende vakantie of voor een ingetogen en rustig reflectieverblijf. Onze omgeving heeft voor iedereen wat wils. Saskia Nadort zal ons vervangen en voor Badur komen zorgen. Voor heel velen is Saskia een goede bekende en een lichtend voorbeeld voor hoe je in je herstel omgaat met voor en tegenspoed. We zijn dan ook heel blij dat Saskia de tijd, de zin en de inspiratie heeft om er hier met jullie een lange, mooie zomer van te komen maken. Volgende keer meer hierover.
Tot volgende maand
Hans & Anita Rijneveld
www.de-eenvoud.com
LEES MEER...