Een paar jaar geleden kwam Erik de bajes binnen. Kreupel, overal pijn, de ogen dof en diep in de kassen, zijn gebit in drie stukken in een zakje en de riem op het laatste gaatje. Zijn concurrent uit de drugswereld had hem op 1 hoog aan zijn enkels uit het raam gehangen. Toen het bevredigende antwoord uitbleef, liet hij hem los. Zo'n scène die je normaal alleen in films ziet.
In zijn geval leek de tijd toch echt de wonden te helen. Zijn lichaam herstelde, zover nog mogelijk. Zijn ogen kregen weer kleur en een nieuw gebit deed wonderen voor zijn aangezicht. De riem kon minder strak. Enthousiast verhaalde hij over ‘ons moederke’ voor wie hij toch vooral moest blijven leven. Hij was als de dood dat ze tijdens deze detentie het leven zou laten.
Erik stopte met gebruiken en was in zijn aanstekelijke enthousiasme het voorbeeld voor menig andere gedetineerde. Hij genoot van de aandacht die zijn positivisme hem opleverde. Een vent naar mijn hart!
Een paar weken geleden op Eerste Kerstdag was ik, zoals gewoonlijk, al vroeg wakker. Voor het Kerstontbijt kon ik nog mooi een rondje door de polder wandelen. Het regende bij tijd en wijle hard, wat vast de reden was dat ik er helemaal alleen was. Heel in de verte zag ik een scootmobiel naderen.
Hoewel de kluiten modder en pollen gras nog onder zijn wielen hingen en de bestuurder doorweekt was, was de ontmoeting er een uit duizenden. We omhelsden elkaar en hoorden nog net geen engelen zingen. 'Hoe gaat het, Erik? Hoe kom je zo nat?'
'Ja, ik wilde onder de brug gaan schuilen,' antwoorde hij. 'Maar mijn scootmobiel bleef steken in de modder. Tijdens het lostrekken keek de politie van uit hun auto argwanend toe. Helpen? Ho maar.' 'Maar hoe gaat het verder?' 'Nou, ik heb wel een pechmaand. Ons moederke is overleden en mijn huisje is door kerstkaarsen afgebrand. Maar...
…Ik heb niet gebruikt!'
Bikkel.
LEES MEER...