Nee, ik ben de dagen niet af aan het tellen of kruisjes aan het zetten op de door de geestelijke verzorging aangeboden agenda’s. Ik vond en vind het leuk, maar het wordt tijd voor iets anders. Nog 2 columns voor Lef magazine en dan stop ik.

In de afgelopen jaren heb ik een poging gedaan om een tipje van de gevangenissluier op te lichten. Het 1.3 miljard kostende gevangeniswezen is voor heel veel mensen een totaal onbekende wereld. Best begrijpelijk dat velen zich uit onwetendheid laten verleiden de inrichtingen, gezien de kosten, om te dopen tot ‘Luxe Hotels’.

In mijn eerste column beschreef ik het voorval wat mij in al die jaren heeft doen besluiten om ‘verslaving’ altijd maar weer op de agenda te zetten. De man die mij, na het innemen van niet voor hem bedoelde zware slaapmedicatie, vertelde dat hij altijd alles zal pakken wat de oorlog in zijn hoofd misschien kan temperen. Hij gaf me inzicht en zette me aan om gevraagd en ongevraagd eenieder te wijzen op deze problematiek.

Verslaving zorgt voor enorme onrust in de gevangenissen. Het merendeel van de gedetineerden kampt ermee en wil er veel voor doen om ‘de oorlog in het hoofd te temperen’. Iedere keer dat een gedetineerde mij vraagt of er ‘dan nergens een afdeling is waar ik het niet krijg aangeboden’, schaam ik me om te zeggen dat die er niet is. De gebruiker en ook de dealer hebben immers grote voordelen als iedereen gebruikt. De afzetmarkt groeit en hoe minder er gesnitcht (verraden) wordt, hoe probleemlozer de detentietijd gaat verlopen. Maar ja, bestrijdende middelen kosten veel geld. Het gebrek daaraan zorgt voor strijd, veel strijd.

Ik schreef ook over de gevangenispopulatie. 94 procent is man, 75 procent kent psychische problematiek met antisociaal gedrag, de meesten hebben schulden, zijn kansloos bij het vinden van woonruimte, Driekwart is verslaafd en ruim de helft licht verstandelijk beperkt. Kortom: een grote groep mannen op zoek naar oplossingen. Vaak in de vorm van drugs.

Er wordt geschreeuwd en gehuild, maar ook gelachen. Toen Terry terugkwam van verlof en zijn nieuwe tattoo liet zien: het woord BRAIN op zijn knokkels. Eindelijk herinnerde hij zichzelf eraan om zijn verstandelijke vermogens wat beter in te zetten. Ik vroeg hem hoe hij op dit lumineuze idee was gekomen. Ja, duh, dat is toch duidelijk: zo heet mijn zoontje, BRIAN. 

...Wordt vervolgd...

 

Reageer reacties (0)
LEES MEER...