Uiteraard zou ik nog talrijke stukken kunnen schrijven die allen gewag maken van het wel en wee in het gevangeniswezen. Stukken die voor de lezer wellicht een tipje van de sluier op kunnen lichten. De sluier die er door justitie bewust strak overheen wordt getrokken.

Ik zou kunnen schrijven over de redenen van het personeelsgebrek waardoor duizenden veroordeelden nog op straat lopen. Verschrikkelijk voor de slachtoffers maar ook erg voor de daders, die de grootste moeite zullen hebben om niet verder af te glijden nu hun nabije toekomst niet te plannen is.

Ik zou een column kunnen wijden aan de term bukshag. Ik zie momenteel op alle luchtplaatsen diverse gedetineerden diep voorovergebogen de stenen afspeuren op zoek naar weggegooide peuken. Na vier peuken en her en der smeken om een vloeitje kunnen ze eindelijk het teer diep in hun longen zuigen. Met de huidige shagprijzen en een weekloon van een paar tientjes is verslaving nummer één niet meer te bekostigen. Het werpen van peuken naar sloebers of klusjes in ruil voor een sigaret zijn inmiddels gemeen goed geworden.

Ook zou ik mijn zorgen kunnen beschrijven over de nieuwe politieke koers die ertoe gaat leiden dat de gedetineerde soberder en repressiever aangepakt gaat worden. Een manier van bewaring die voor èn de gedetineerde èn het personeel desastreus uit gaat pakken omdat je zo alleen maar angsten, verwardheid en agressie kweekt. De verslaafde die verplicht in één keer af moet kicken en bij mislukking tewerkgesteld gaat worden in daarvoor ingerichte rijksinstellingen. Straf op straf op straf, en dat voor een ziekte.

Dat ik geen verslag meer ga doen van ontmoetingen met succesvol ontwende ex-gedetineerden is misschien nog wel het lastigst. Allen, en het zijn er heel wat, vertelde over de momenten van hoop. Hen aangereikt door gemotiveerd personeel. En hoop heeft ieder mens hard nodig.

Allen bedankt voor het lezen en de leuke reacties. Lef voor het plaatsen!