Dit schreef de Amerikaanse schrijver Kurt Vonnegut.

Deze provocerende stelling gaat over de creatieve kracht van verveling. Mezelf vervelen. Ik ben daar zo slecht in. Ik ben volledig het vermogen kwijtgeraakt om niets te doen. Ook al is verveling een intrigerende emotie die me kan dwingen te bedenken waarom ik doe wat ik doe, kies ik toch voor de voor mij veilige weg en zoek de talloze prikkels van buitenaf.

Om ooit het vermogen te bezitten om mezelf straffeloos te kunnen vervelen ben ik tegenwoordig aan het praten. Ik eindigde er mijn  vorige column mee: ‘Zo fijn dat ik nu zelf ben gaan praten’. Ik begeef me door weer en wind naar een volgend dorp om daar mijn frustraties op tafel te leggen en fiets opgelucht weer terug.

In de talloze gesprekken die ik op mijn werk in de gevangenis heb gevoerd, gaf ik ook altijd aan dat praten oplucht. Dat praten de weg is naar een gelukkiger leven. Maar soms pakte dat toch anders uit.

Ik was mentor van een jonge jongen met een fikse straf. Hij kwam uit een zwaar criminele familie. Werkelijk al zijn familieleden zaten vast, hadden vast gezeten of zouden dat lot spoedig treffen. Dagelijks praatte we over wat dat met hem deed, over zijn eigen wensen en toekomstdromen. Hij zou het anders gaan doen. Na verloop van tijd kreeg hij zijn eerste verlof en kwam hij zijn familie, althans diegenen die thuis waren, onder ogen. Ze kenden hem niet meer terug. Zijn hersens leken gespoeld. Om hem te redden en terug te veroveren ontvoerde ze hem. Hij kwam zodoende niet terug van verlof. Ik heb hem nooit meer gezien. Was hij niet beter af geweest als ik hem had leren vervelen?

Praten lucht op, maar lost niets op.

Op de weg terug ben ik opgelucht maar dat duurt maar een paar dagen.

Praten geeft mij inzicht in mijn gespartel, het lucht op. Maar als ik het daar bij laat kom ik niet ver. Het inzicht moet leiden tot veranderd gedrag. Alleen dan gaat het me ooit lukken om een beetje rond te lummelen.