Ik draaide me om en zag een man tussen het winkelend publiekmijn kant oprennen. ‘Jack!!... Jack!!’, klonk het nogmaals. ‘Ken je me nog?’ Diep vanbinnen borrelde een vage herkenning omhoog. Achttien jaar geleden was ik zijn mentor geweest. Hij kampte met heftige verslavingen en had al een paar detenties achter de rug toen onze paden zich kruisten. Een intensieve samenwerking had geleid tot een succesvol verblijf in een kliniek in een ander deel van het land. Hij was daar blijven wonen, had prettig werk en een goede relatie gevonden. Op bezoek bij zijn zus zag hij mij tussen het winkelend publiek en besloot een sprint te trekken. Hij was die tijd nooit vergeten, het was verschrikkelijk goed voor hem geweest en dat wilde hij me heel graag laten weten.

Wat was ik blij dat ik juist deze zaterdag het winkelcentrum bezocht en wat deed het mij goed om wederom te bemerken dat het verblijf in de bajes ook vaak tot goede resultaten leidt. Als gevangenismedewerker onthoud je vooral de mannen die met grote regelmaat uitgemergeld terugkeren en voor wie het verblijf hooguit welkome medische voordelen heeft. De mensen met wie het goed gaat blijven uit beeld.

Tijdens mijn werkzame jaren, en ook nu ik trainingen en lezingen over verslaving verzorg, kom ik wekelijks ex-gedetineerden tegen in diverse Brabantse steden. Soms mager en bleek, maar ook vaak blakend van herwonnen zelfvertrouwen. Altijd even een praatje, herinneringen ophalen en waardering oogsten.

Na zo’n ervaring denk ik weer dat het zo goed zou zijn voor zowel de medewerkers in de gevangenis als de gedetineerden zelf als er wekelijks een ex-gedetineerde komt vertellen dat het verblijf in de gevangenis hem goed heeft gedaan, dat hij de tijd heeft gebruikt om meer zelfinzicht te krijgen, opleidingen te volgen, een mens te worden die trots is op zichzelf.

Echt, het zijn er velen!