Ik heb hem nog nooit Engels horen spreken, maar ik ben al lang trots dat hij zich er op deze manier aan herinnerd om in de toekomst wat vaker zijn hersens te gebruiken. In de afgelopen dertig jaar heb ik vele, al dan niet zelfgeplaatste, tattoos gezien. De drie puntjes op de hand die voor ‘hoop, geloof en liefde’ staan en bij andere groepen weer voor ‘Fuck The Police’. De vijf puntjes die een vierkant vormen met daarin een enkele stip die de persoon te midden van gevangenismuren voorstelt.

Met omgebouwde scheerapparaten waarin een schuin geplaatste naald gedoopt in inkt zijn werk doet zijn opvallend veel oma’s maar nog veel meer exen bewaard voor het nageslacht. Elke tattoo is een vertegenwoordiging van hun leven en vaak hun leed. Hoewel - de man met stadion de Kuip op zijn rug zal binnenkort weer bewonderende blikken oogsten.

Geliefde huisdieren maar ook de rokende joint. De heroïnespuit naast de datum waarop kleine Priscilla werd geboren. Een leven waar niemand jaloers op hoeft te zijn en waar de teardrop tattoo passend is, ware het niet dat deze voor een heel lugubere daad staat.

De tattoo van een Narcotic Anonymous deelnemer die me zegt dat ik de kalmte moet vinden om dat te aanvaarden wat ik toch niet kan veranderen en de moed moet tonen om juist dat te veranderen wat ik wel kan veranderen zet ook mij aan het denken. Naast hem zit een man met doorgetekende mondhoeken. The Joker, een smiley, ik weet niet wie of wat model stond.

Weer aangekomen bij de verlofganger vraag ik hem hoe hij op zijn lumineuze tattoo-idee is gekomen. Ja, duh, dat is toch duidelijk: ‘De naam van mijn zoontje BRIAN’.