De eindeloze weken, hangend op een pleintje, met louter een voetbal. De oplaaiende familieruzies, gevoed door de tijdens het gedwongen thuiszitten rijkelijk vloeiende drank. De eindeloze rit naar een verre, verre bestemming waar je niemand kende maar moest doen alsof. Of je vader die, zelf net vrij, zijn liefde wilde tonen door je alles te geven behalve zijn hart. Veel leed kwam boven borrelen.

Als ik op vakantie ga bereid ik me altijd minutieus voor. De camping wordt zorgvuldig uitgezocht, niet te groot, veel groen, met zwembad of bij zee. De reacties op Zoover probeer ik met een korreltje zout te nemen, want alleen ‘vrienden van de camping’ of ‘zeurpieten’ schrijven een recensie. De omgeving, bergen, dorpjes, kanorivieren, wandelroutes, ze krijgen allen onze welgemeende aandacht. Lang van tevoren verdiepen we ons in de route, en we kunnen niet wachten tot buienradar ons de eerste voorspelling toont. En dat allemaal voor twee weken rust en avontuur.

Groot is dan ook telkens mijn verbazing als ik gedetineerden spreek die binnenkort voor een verslavingsbehandeling naar een kliniek gaan en totaal niet op de hoogte blijken van hetgeen die instelling te bieden heeft.

Waar ik mij minutieus voorbereid op een tweeweeks verblijf louter om optimaal uit te kunnen rusten, blijken de gedetineerden totaal niet op de hoogte van het dagprogramma, de doelstelling, de huisregels, het gebouw, de mogelijkheden om bezoek te ontvangen, het activiteitenaanbod etc. Totaal niet voorbereid op hetgeen hopelijk hun hele verdere leven gaat bepalen. Schokkend vind ik dat, en wellicht een aanwijzing waarom menig gedetineerde de eindstreep niet nuchter haalt.

In een gesprek wat ik de afgelopen week met een gedetineerde had die binnenkort naar een kliniek vertrekt stelde ik de volgende vraag: ‘Zitten er ook vrouwelijke cliënten in die kliniek?’ De schrik was van zijn gezicht af te lezen. Na twee jaar detentie tussen louter haantjes is dat een verwarrend vooruitzicht.