In dit blog staat de eetstoornis anorexia nervosa centraal. De eetstoornis waar ik zelf ruim 9 jaar tegen vocht.
Koos ik voor mijn eetstoornis?
Waarom koos ik ervoor om mezelf uit te hongeren? Mezelf ziek te maken, terwijl ik een gezonde tiener was. Om te blijven bewegen tot ik erbij neerviel? Waarom koos ik ervoor om mezelf zoveel pijn te doen en niet alleen mezelf, ook de lieve mensen om me heen die zo bezorgd en bang waren om mij te verliezen.
Ik kan je vertellen: Een eetstoornis is geen keuze.
Een boek vol regels
Mijn eetstoornis gaf mij regels. Regels die me oplegden wat ik wel, maar vooral niet mocht doen:
Zo zag het er ongeveer in mijn hoofd uit: ‘Laura…
…je mag niet eten ook al heb je honger
…je mag niet meer eten dan degenen om je heen
…neem altijd iets met zo weinig mogelijk calorieën
…je mag geen vette dingen eten
…drink nooit calorierijk drinken.’
De regels gaven me veiligheid, een gevoel van 'in control zijn', maar ondertussen maakten de regels me langzaamaan kapot. Mijn ribben staken uit, de bolle wangen die ik had waren al lang verdwenen. Slechts een mager meisje, met beentjes als luciferstokjes waren nog van mij over. Calorieën tellen, compenseren, 4 keer per dag op de weegschaal staan, soms kotsend boven de wc en overmatig bewegen werd mijn levenspatroon voor jaren.
Beter worden was te risicovol
Ik wist dat ik zo niet lang meer kon leven, maar de angst om weer te gaan eten was te groot. Controle verliezen was mijn grootste angst. Ik geloofde niet dat ik het waard was. Waarom zou meer gewicht hebben, mijn leven beter maken? Mijn leven het waard maken? Ik bleef ziek. Veilig in mijn eetstoornis. Weg van de realiteit. Weg van alle verantwoordelijkheden die het leven met zich meebracht. Weg van volwassen worden. Herstellen vond ik te eng. Herstellen betekende mijn regels loslaten, mijn comfortzone verlaten en mijn identiteit loslaten. Want wie zou ik worden als ik mijn eetstoornis losliet? Wie was ik nog? Wat had ik te betekenen? Wat had ik de wereld te geven?
Geloven dat het het waard is
Het moment bij de kinderarts zal ik nooit meer vergeten. Ik was 17 jaar oud. De kinderarts zei: 'Laura, als jij zo doorgaat kan je moeder je over een maand begraven.’ Ik had geen keuze meer.
Nou ja, één: kiezen voor leven of dood.
Wilde ik beter worden, dan moest ik mijn regels verbreken. Stap voor stap, één voor één. Na maandenlange behandeling begon ik te geloven dat ik een kans had. Een kans om beter te worden. Een kans om te slagen voor mijn vwo-diploma. Een kans om weer mezelf te worden. Maar vooral een kans om te leven.
Verlaat je comfortzone
Herstellen van anorexia én je regels houden is onmogelijk. Je zult je comfortzone moeten verlaten. De regels moeten verbreken. Er is immers geen boek met regels voor het leven. Ik kan je na jaren zeggen dat het verbreken van mijn regels en mijn herstel me mijn leven terug hebben gegeven. Ik leef weer in plaats van het overleven dat ik jaren heb gedaan. Een leven vol energie, liefde en passie.
Passie om vanuit mijn hart andere mensen met eetstoornissen te mogen helpen en begeleiden. Dat is mijn missie hier op aarde. Dat is waar ik voor wil gaan. Dat is waar ik jou bij wil en kan helpen.
Ben jij de wanhoop nabij? Wil jij hulp bij het overwinnen van jouw eetstoornis?
Kijk voor meer informatie op http://via-laura.nl of mail naar info@via-laura.nl.
Een kennismakingsgesprek is altijd gratis.
LEES MEER...