Vorige week zat ik bij mijn psycholoog en we hadden het over gebeurtenissen die heftige emoties en traumatische ervaringen naar boven brengen en hoe er mee om te gaan. Zo stond ik die dag om negen uur ’s ochtends bij de lokale supermarkt en voor mij stond een vrouw die akelig veel op mijn moeder leek. Niet alleen qua uiterlijke verschijning, maar ook de artikelen op de kassaband waren een representatieve compilatie van wat mijn moeder door de jaren heen tot zich nam. Miniflesjes wodka, pakken wijn, een fles jenever, een pak jus d’orange en een magnetron opwarmmaaltijd. Ik was gelijk weer terug in de seniorenwoning die mijn moeder in haar laatste jaren bewoonde en ook de geur van drank en sigaretten rook ik weer.
We hadden het over wat het met me deed, zowel fysiek als mentaal. Het is niet de eerste keer dat ik een dergelijk scenario meemaakte, maar dit keer raakte het me meer. Ik zat hoog in mijn emoties en kon niet wachten om weer thuis te zijn. Waarschijnlijk heeft dat te maken met de dag ervoor, toen ik als ervaringsdeskundige weer een presentatie gaf in Groningen bij de Postmaster Psychologie Opleiding. Ik geef die presentaties nu al vijf jaar maar dit keer had ik er nadien meer ‘last’ van dan andere keren. Misschien is in één week een presentatie geven, naar de psycholoog gaan én deze blog schrijven ook iets te veel van het goede. De week ervoor liep ook al niet helemaal lekker toen ik, van de begraafplaats waar mijn moeder ligt, hoorde dat we niet onze eigen gedenkplaat hadden mogen plaatsen en dat het toch echt een plaat van ‘hun hout’ moest zijn. Wat een gedoe om een lullig stukje hout, dacht ik.
We gingen deze gebeurtenissen langs en bespraken mijn klachten, zoals spanningshoofdpijn, nekpijn en geen energie hebben. Vervolgens hadden we het over het observeren van die pijnsignalen, zonder oordeel. Het veroordelen van de klachten, dat ik het irritant, naar of vervelend vind, zorgt er namelijk voor dat ik ze vererger. Dankzij hem realiseerde ik me ook dat het niet om de striktheid van de begraafplaats ging, maar dat het afdeed aan de ceremoniële ervaring van het plaatsen van 'onze’ gedenksteen, die bovendien ook nog door mijn vader vervaardigd was.
De crux lag volgens mijn psycholoog in het accepteren van wat je raakt, zonder dat je er jezelf in laat verdrinken. Daarnaast sparden we over het verschil met eerdere situaties en waarom het toen bijvoorbeeld minder hard bij mij binnenkwam. Zo ontdekten we dat ik heel gebaat ben bij het combineren van intensieve momenten, zoals presentaties geven en naar de psycholoog gaan, met een activiteit die mijn hoofd ‘reset’, zoals een lunch met vrienden. Zo blijf ik niet in die emotionele modus, maar breng ik mezelf weer in balans.
Soms lukt dat en zoals de afgelopen week liet zien lukt dat soms niet. Voor mij is het belangrijkste dat ik dat voor mezelf accepteer. Soms moet je nou eenmaal een stapje opzij doen voordat je een stap naar voren kunt maken. Door te accepteren dat sommige zaken je nu eenmaal zullen raken, zorgt er bovendien voor dat je ze uit een ander perspectief benadert, dat je meer meelevend bent naar jezelf en beter voor jezelf zorgt. Dat is dan ook een aantal van de speerpunten van dit jaar voor mij, naar mezelf luisteren, mijn grenzen accepteren en altijd mijn best doen om stappen vooruit te maken.
LEES MEER...