Ik heb met Annemarie, mijn psycholoog, een gesprek over het drama in mijn leven. Dat ik bang ben dat mijn hang naar drama altijd weer de overhand zal nemen en ik daardoor weer opnieuw in de problemen kom. Annemarie stelt mij gerust. ‘Er zijn veel mensen die net als jij behoefte hebben aan een beetje drama in hun leven, maar die dat kanaliseren. Zij zoeken het randje op door parachutespringen of door bij het theater te gaan, door hun drama in kunst te verwerken of door het schrijven van een kwetsbare autobiografie.’ Dat laatste spreekt ze uit terwijl ze haar hoofd schuin naar de camera beweegt, gevolgd door een overduidelijke knipoog. ‘Ik zie iemand die heel erg sprankelend is, heel erg zoekend en onzeker, maar dit is de leukste fase, Marlijn. Je staat voor een onbekend terrein. Het is zo groot, alles kan en mag en jij ziet langzaamaan de mogelijkheden, je laat je creativiteit de vrije loop en maakt plannen. Ik zie dat je daar blij van wordt. Jij bent goed in het leren van nieuwe dingen. Dat heb je vaak genoeg bewezen. Hier ga je later op terugkijken en denken: oh, toen wist ik het allemaal nog niet. Toen lag alles nog open.’

En daar sta ik dan, anderhalf jaar later, ruim 18 maanden clean. Inmiddels schilder ik graag, schrijf ik de sterren van de hemel in blogs, dagboeken en ben ik zelfs gestart aan mijn tweede boek. Ik heb duidelijk invulling gegeven aan mijn creativiteit en kan daar prima mijn ‘drama’ in kwijt. Afgelopen week beleefde ik weer een hoogtepunt in mijn nieuwe leven: er werd een pallet dozen, gevuld met 1000 van mijn boeken, voor mijn deur bezorgd. Het boek Eén is te veel, duizend nooit genoeg is het resultaat van een geweldig creatief proces waaraan ik ruim een jaar geleden vol goede moed begon. Vlak na het gesprek met Annemarie.

En nu? Nu staan er 36 opgestapelde doosjes mij aan te staren, vragend om verkocht te worden, of niet. Wie zal het zeggen…? Alles in het leven ligt voor mij open.