Terwijl het geraas van de waterkoker aanzwelt en de stoom opstijgt vanuit de tuit, pak ik een theezakje uit het blik op het aanrecht. Met een klik slaat het apparaat uit. Ik scheur het voorgedrukte lipje van het theezakje open, terwijl ik mijmer over de bizarre samenloop van omstandigheden vanmorgen.
Mijn manuscript, met een luttele 108 duizend woorden en 190 A4tjes lang, had ik gisteravond naar de uitgever gestuurd. ‘Drie weken en dan krijg je een inhoudelijke reactie van ons’, had ze gezegd. Waarschijnlijk krijg ik het terug, vol met rode arcering, maar dat is precies de bedoeling. Zelf wist ik echt niet meer wat ik moest schrappen of juist verder uit moest werken. Ik was toe aan een sparringpartner.
Ik zet de kop thee op tafel en neem plaats op één van de lichtblauwe wipstoelen, mijn gedachten niet te stoppen.
Tijdens de wandeling vanmorgen probeerde ik uit te rekenen hoeveel uren ik de afgelopen 365 dagen achter mijn laptop had gezeten terwijl ik schreef over mijn behandeling, de moeilijke momenten en het prille begin van mijn nieuwe manier van leven. Een jaar geleden was ik ten einde raad. Ik wist niet hoe ik moest leven, maar ik wilde ook niet dood. Precies een jaar geleden was de eerste dag van mijn herstel.
Na de wandeling opende ik in plaats van de voordeur eerst mijn brievenbus. Ik had post. Op de envelop stond de afzender: Openbaar Ministerie. Was dit dan het moment? Het moment dat de zittingsdatum van de rechtszaak tegen mijn stalkende ex bekend werd? Met de brief in mijn trillende handen zat ik niet veel later aan mijn eettafel. Tranen stroomden over mijn wangen en ik wist niet of het was vanwege verdriet of blijdschap. Ik belde mijn sponsor om “samen” de brief te openen. En daar stond het: Verdachte is gedagvaard. Zitting vindt plaats op 14 april.
Mijn koude handen omvatten de met kruidenthee gevulde warme mok.
Inmiddels kijk ik niet meer op van dit soort perfect-timing. De drie weken dat een redacteur nodig heeft om mijn manuscript te beoordelen, die tijd kan ik gebruiken om de zaak met slachtofferhulp voor te bereiden. Zodra de rechtszaak afgerond is, krijg ik mijn manuscript terug en kan ik verder met de rest van mijn nieuwe leven. Ik had, 14 maanden na zijn arrestatie, mijn vertrouwen in het OM bijna opgegeven, maar door het programma heb ik geleerd de uitkomst van al mijn inspanningen over te dragen aan mijn Hogere Macht.
De thee is lekker, genoeg op smaak. Net als ik het labeltje dat over de rand van de mok hangt wil pakken om het theezakje weg te gooien, valt mijn oog op de tekst: Liever 1 jaar vooruit of 1 jaar terug?
Serieus? Het moet niet gekker worden…
LEES MEER...