Te veel onrust of stress is voor een herstellend verslaafde als teveel suiker voor een diabetespatiënt. Het kan ons terugbrengen in de diepste krochten van onze ziekte. Het is die allesomvattende onrust die mij de afgelopen dagen achtervolgde. Het waren de gedachten, ook wel ‘eigen wil’ genoemd, die er met mij vandoor gingen.
‘Werk hard, om te voorkomen dat je afgewezen wordt!’, schreeuwden de gedachten mij toe.
Diezelfde gedachten vertelden mij de hele dag: ‘Je had al lang met deze persoon om de tafel moeten gaan!’ Maar ook: ‘Bereid dat gesprek dan voor!’ en ‘Zet je maar schrap voor wat er komen gaat!’. Ze vertelden mij continu welke beren ik op de weg zal tegenkomen. Het ging maar door. Er kwam geen eind aan.
Voor mij is het schrijven van dit boek bevrijdend, voor een ander mogelijk bedreigend. Die ander bestaat en wel binnen mijn familie. Ik noem geen namen. Met deze persoon moet ik een gesprek aangaan, om te voorkomen dat ik een relatie op het spel zet die mij heel dierbaar is. Dit familielid is voor de verhaallijn essentieel, maar ik heb vernomen dat zij niet genoemd of geciteerd wil worden. Wat doe je dan? Kies je dan voor de relatie of voor het boek waarvan je tot in je diepste binnenste voelt dat het geschreven moet worden?
Is er een gulden middenweg? Ik hoop het wel, maar dan moet ik het gesprek aangaan wat ik nu al vijf maanden uitstel.
Ik heb niet alleen de ziekte van verslaving, ik heb ook de disease-to-please. Al is die laatste niet wetenschappelijk bewezen. Mijn hele volwassen leven was ik opzoek naar erkenning en bevestiging en ging ik regelmatig over mijn eigen grenzen om dat te bereiken. Ik was volkomen stuurloos hierin. Het werd automatisch gedrag. Tijdens mijn behandeling heb ik geleerd dat ik machteloos ben over mijn ziekte, maar dat ik wel invloed heb op mijn herstel. En dus heb ik vandaag besloten niet langer de lieve vrede te bewaren. Ik ga het gesprek aan, zal er niet langer voor weglopen en ik zal de verbinding zoeken. Alles is familie…
Elke keer als ik iets ervaar wat ik lastig vind, bedenk ik wat ik er aan positiviteit tegenover kan zetten. En zo bedenk ik het tegenovergestelde van onrust. Het enige antwoord wat tot mij komt is: Vertrouwen.
Ja, ik heb vertrouwen in de uitkomst van ons gesprek.
LEES MEER...