Niet alles is mijn verhaal om te vertellen en ik moet hier voorzichtig mee omgaan. Toch wil ik er iets van delen hier en heb ik getracht het zo dicht mogelijk bij mezelf te houden. Het oordeel of dit is gelukt is aan jullie.

Iemand die heel dicht bij me staat, kreeg deze maand moeilijk nieuws te horen. Niet over haarzelf maar over een familielid. Iemand die erg dicht bij haar staat. Een via via situatie die toch insloeg als een bom. Verdriet, onmacht, onbegrip, pijn, strijdbaarheid en overgave wisselden elkaar de afgelopen dagen af. Ik voelde de energie van liefde, van de fellowship en de supportgroep van dichtbij bewegen. Ik zie dat we het samen dragen. Ik draag mijn eigen steentje bij door te luisteren, door praktische hulp aan te bieden waar ik kan maar vooral door er gewoon te zijn. Tot ik afgelopen week ineens zelf huilend op de bank zat. Het raakt mij persoonlijk ook.

Ik vind het pijnlijk om het verdriet van deze situatie te zien gebeuren. Om mijn vriendin te zien vechten. Ze draagt het goed en ik ben trots op haar. Toch zie ik in haar bewegingen en hoor ik in haar stem dat er iets fundamenteels is veranderd. Dat we niet meer terug kunnen naar "gewoon". Het leven heeft ons op dit moment ingehaald. Ik vind het moeilijk mijn eigen verdriet er te laten zijn. Ik heb snel de neiging om mezelf een aansteller te vinden. Dit gaat niet over mij. Neem ik haar (en hen) niets af door dit verdriet me eigen te maken? Ik kan er slecht bijblijven en ik vind het onzin.

Ik belde mijn vader om even te kletsen. Ik vertelde hem het verhaal en hij reageerde ook met zijn gevoel. Hij staat nog verder weg. Hij kent degene over wie het gaat niet eens. Toch hielp het mij om zijn gevoel te horen, omdat het daarom voelt alsof ik het niet alleen draag. Ik kom uit een gelovig gezin en ik weet dat zij de situatie en de betrokken personen zullen meenemen in hun gebed. Dat troost me, omdat we het samen dragen. We kunnen misschien de situatie niet veranderen, maar wel de impact. We kunnen dan wel miertjes zijn op deze wereld, toch maakt jouw leven uit. Jij raakt iemand anders. Ik ben geraakt door jouw leven en ik rauw met je mee. Je doet het niet alleen. Dat voelde ik en dat voelde fijn.

Een tijdje geleden had ik een chagrijnige dag en leek mijn kind op al mijn knoppen te duwen. Hij kon niets doen zoals ik het hem vroeg. Alles ging mis, had hij een weerwoord op, moest anders etc. Ik mopperde en klaagde en ik deed onaardig tegen hem. Dit roept bij mij altijd onmiddellijk schuldgevoelens op en toch kan ik het niet veranderen. Na een tijdje zo door gemodderd te hebben samen lukte het me om uit te zoomen. Ik vroeg hem om bij me te komen en ik zei sorry. Ik vertelde hem dat ik moe was en chagrijnig en dat dit niets met hem te maken heeft. Dat als mensen onaardig doen dit eigenlijk altijd bij hen zelf ligt en niet over jou gaat. Ook niet als diegene je ouders zijn, je juf of je beste vriend. De manier waarop ze reageren zit in hen en niet in jou. Ga alsjeblieft niet twijfelen aan jezelf, het is niet jouw schuld. Hij moest huilen, knikte, keek me aan en zei: ‘Maar ik wil ook niet dat jij denkt dat het jouw schuld is.’ Meestal zou zo'n opmerking me nog meer schuldgevoel geven, want ik wil niet dat hij zich op die manier verantwoordelijk voelt voor mijn gevoel (en zo draait de cirkel lekker door). Op dat moment hoorde ik mezelf echter zeggen: ‘Klopt, dat is ook zo. We doen het allebei naar ons beste kunnen. Het is niemand zijn schuld. Niet van jou en niet van mij.’ Toen was het weer goed. Niet omdat dat de situatie niet meer vervelend maakte, maar hij lag niet meer op iemand z'n schouders. We droegen hem samen en konden er daarom ook samen iets mee doen (of niet).

De twee situaties zijn niet met elkaar te vergelijken. Ze zijn niet van hetzelfde kaliber en toch leerde ik van beide hetzelfde. Iets hoeft niet van jou te zijn om er pijn van te hebben of gevoelens over te voelen. De situatie raakt ons omdat we met elkaar verbonden zijn en we om elkaar geven. Als we dat samen dragen dan verandert het.

Ooit voordat ik in herstel kwam stond dezelfde vriendin tegenover me en huilde om wat ze in mij zag. Om hoe ik met mezelf omging. Zij had pijn doordat ik leed. Die reflectie was mijn eerste moment van besef dat ik inderdaad leed en dat dit niet meer oké was. Dat ik daar echt iets aan mocht doen en dat ik hulp nodig had. Haar pijn om mij veranderde mijn wereld. Ik kan de hare niet op dezelfde manier hiermee veranderen, maar ik ben dankbaar dat ik zoveel voor haar beteken. Dat ik haar raakte. Ik ben dankbaar dat zij zoveel voor mij betekent dat dit mij raakt. Ik ben dankbaar voor de verbinding in dit leven. Die "village" die we allemaal denken te missen. Community. Hij is er voor mij wel echt. Hij ziet er alleen anders uit.

We dragen het samen. Daarmee word ik ook geraakt door jouw pijn.
Gelukkig maar, want alleen kan ik het niet tillen.
In verbinding met jullie en met God kan ik dat wel.