In alle opzichten was hij een nieuw begin. De overgang van jonge vrouw naar moeder, maiden to mother zoals het in het Engels veel mooier klinkt, vond ik de grootste transformatie van mijn leven. Misschien nog wel groter dan een leven voor en in herstel. Voordat het zover was, in die periode ertussen, waarin ik met zwangerschapsverlof was en hij elk moment geboren kon worden, had ik regelmatig het gevoel dat ik in de wachtkamer zat. Met aan de ene kant mijn leven waarin ik met niemand rekening hoefde te houden en mijn eigen gang kon gaan. Waarin alles om mij draaide. En aan de andere kant mijn leven als moeder waarin ik nog niet wist hoe die eruit zou zien, maar wel wist dat het alles anders zou maken. Ik zou ineens de grootste verantwoordelijkheid van het leven toebedeeld krijgen. Een ander mens levend, gezond en toch hopelijk ook enigszins gelukkig laten opgroeien. Ik vond het zo raar dat ik niet wist wanneer ik dat nieuwe leven binnen mocht stappen terwijl ik toch ook al niet meer in dat oude leven paste.

In herstel kwam ik ook zo'n periode tegen. Later werd me verteld dat deze periode ook wel the wall genoemd wordt. Het moment waarop je niet meer in je oude leven met gebruik en oud gedrag past, maar waarin het nieuwe leven ook nog geen vaste vorm heeft aangenomen. Doorgaan zonder echt te weten wat er aan die andere kant is. Ogen dicht en maar gewoon springen in het diepe is de enige manier om er doorheen te komen. Of door schuifelen stapje voor stapje. Zolang je maar niet stil blijft staan of terug gaat. Dat is het enige wat je te doen staat op dat moment.

In dat nieuwe leven als moeder had ik maar één echt moment dat ik terug wilde. Mijn baby was een paar dagen oud, huilde veel, en zijn vader was er niet. In het donker zat ik in bed op een tijd waarop mijn vriendinnen aan het borrelen waren of bij familie aten. Alleen met een baby die nog steeds soms voelde als een vreemd object dat me zomaar was gegeven zonder handleiding moest ik ineens huilen. Is dit nu mijn leven? Voor altijd?! Ik wil dat niet! Dat dacht ik. Het was maar kort want dat leven had door die baby zonder handleiding niet echt veel stilte momenten in zich en vroeg snel om al mijn aandacht en zo werd ik weer meegenomen door dat wat er op dat moment nodig was.

In herstel heb ik dat moment nooit gehad. Ik heb nooit terugverlangd. Wel vaak gewenst dat het anders was. Dat ik wel op een normale manier een wijntje had kunnen drinken op een terras of een leven waarin ik nooit overspoelende angsten had gekend, maar ik wilde nooit terug. Er is vrij weinig plek voor het romantiseren van die tijd in mijn hoofd. Het was vooral ontzettend naar en donker en ik ben ontzettend dankbaar dat het dat niet meer op die manier is.

Ik kwam pas tweeeneenhalf jaar na mijn zoon zijn geboorte in herstel. Zijn leven, zijn aanwezigheid, zijn zijn en zijn zorgvraag brachten al mijn problemen en angsten als een vulkaan tot uitbarsting. Ik kon er niet meer van weg en voor hem kon ik vechten op een manier die ik voor mezelf niet kon. Door hem werd alles anders. Hij zette alles op zijn kop en spuugde me binnenstebuiten weer uit. De laatste dag van de eerste maand van een nieuw jaar. Ik weet niet precies waarom, maar het voelt als een symbolische dag. Hij was het begin, het einde en alles ertussenin. Het gevaar daarvan is dat het daardoor bijna lijkt alsof hij mij zijn geluk verschuldigd is. Of alsof hij de zin is van mijn bestaan. Dat is hij niet. Hij bracht me de weg naar een leven wat van mij is en waarin ik ongelofelijk dankbaar ben dat ik zijn moeder ben, maar waarin ik ook veel meer ben dan dat.

Mijn leven is niet voor hem, maar met hem. Hij bracht me naar herstel en herstel bracht me terug naar hem.

Nu ga ik weer luisteren naar zijn gemopper over de appelflappen die hij niet mag eten omdat hij er dan morgen niet genoeg heeft om uit te delen op school, wat toch wel echt heel stom van mij is!
Het houd je zo lekker nederig die kinderen he.. ;)