Ik neem het zo voor lief allemaal. Het feit dat we altijd gewoon naar buiten kunnen, kunnen fietsen, sporten, lopen, rennen, ons verplaatsen hoe we maar willen, met mensen kunnen zijn etc. Het is helemaal niet zo normaal. Er zijn genoeg mensen die dat allemaal niet kunnen. Daar is het dan altijd wel weer even goed voor. Om weer dankbaarheid te voelen voor die normale dingen. Maar daarna mag het van mij wel weer heel snel de deur uit.

Het begon deze keer met mijn kind die midden in de nacht zwetend en gillend (ijlend) bleef volhouden dat hij echt niet al die wortels op kon eten. Op mijn pogingen om hem uit zijn nachtmerrie te krijgen door het licht aan te doen en hem zijn kamer te laten zien, werd met heel veel wantrouwen gereageerd. ‘Maar mama, dit ziet er echt niet normaal uit! kijk dan!’ Een ijlend ziek kind. Geen goede start van november, maar ja, het hoort er ook een beetje bij. Meestal is hij er na een dag of twee wel weer overheen, maar deze keer duurde het langer. Ik had meer moeite met mijn werk wegleggen en er zijn, want je zou toch maar iemand teleurstellen. Tegelijk kan ik de filmpjesregels die we hebben ook maar moeilijk loslaten, want je zult toch maar een slechte moeder zijn enzo. Heerlijke overpeinzingen in mijn hoofd met te weinig ruimte met mezelf om een stapje er vanaf te kunnen doen, te bellen, naar een meeting te gaan en de realiteit te kunnen zien dat het allemaal goed is zoals het is en nu dit gewoon even mijn aandacht nodig had.

Nog voor hij echt helemaal beter was, stuurde ik hem terug naar school en een halve week later werd ik zelf ziek. Ook daar ging ik natuurlijk niet aan toegeven. Nee joh, ik zal ze wel eens laten zien dat ik betrouwbaar, sterk en toegewijd ben. De beste werknemer enzo. Het kwam me duur te staan. Na een week doorwerken met koorts en bonkend hoofd lag ik er in het weekend zo compleet af dat ik niet eens meer avondeten voor mijn kind kon maken. Wat een naar gevoel! Het enige andere moment waarop ik me echt zo heb gevoeld, was in mijn rock bottom. Die plek waar je nooit meer naar terug wil. Natuurlijk was het niet dezelfde situatie, maar het bracht wel veel oude gevoelens met zich mee. Het gevoel van falen, van niet alle ballen in de lucht kunnen houden, niet echt een productieve bijdragen aan de maatschappij kunnen leveren, een last te zijn, en ga zo maar door.

Het maakte me ook kwetsbaar. Het besef dat het alleen op mij ligt, dit ouderschap. Dat ik ben wat mijn kind heeft aan een stabiele thuissituatie en als dat wegvalt dat dus voor hem verdwijnt. Die kwam weer even hard binnen. Tegelijk weet ik ook weer even meer dan ooit waar ik het voor doe. Dat clean zijn, werken, een aanwezige en betrokken moeder zijn, sporten, gezond eten en voor mezelf zorgen. Ik ben hier nodig. Het is niet aan mij voor hoe lang en hoe dat eruitziet. Dat mag ik overdragen, maar ik kan er wel alles aan doen om zo goed mogelijk voor mezelf te zorgen. Hier en nu. Zodat ik er kan zijn. Clean en serene, voor mijzelf en mijn kind.

Dus doei november, dank voor de lessen, ik kan niet zeggen dat we je gaan missen!