Ik weet dat dit zo is. Dat januari en februari nou eenmaal niet mijn favoriete maanden van het jaar zijn, toch overviel het me weer. Misschien was het erger. Misschien vergeet ik gewoon elke keer het gevoel, of denk ik dat ik inmiddels zo hersteld ben dat het me niet meer zo zou raken. Hoe dan ook werd ik een beetje lamgeslagen. Ik trok me terug, belde even niet meer echt met mensen, ging minder naar meetings en voelde me een beetje afgestompt. Gelukkig heb ik hele fijne vrienden die me niet zomaar laten verdwijnen en het opmerken als ik me terugtrek.

In gesprek met mijn dierbaren vind ik meestal pas mijn echte gevoelens terug. In mijn eentje doe ik vooral alles om maar niet te hoeven voelen. Dit doe ik niet eens heel bewust. Langzaam sluipt er gewoon meer schermtijd in, meer suiker, minder stilte tijd, minder bidden, meer scrollen en meer eten. Pas als er iemand die me goed kent en waarbij ik mij veilig voel tegenover me zit, kan ik in de reflectie van hun licht zien wat ik voel.

Soms voelt het alsof ik een beetje blind doorren in het leven en pas tot stilstand kom als iemand me vraagt wat ik eigenlijk aan het doen ben. Pas dan ben ik in staat om naar mezelf te kijken en me af te vragen wat ik inderdaad aan het doen ben. In mijn eentje ben ik vooral onaardig tegen mezelf. Ik voel het gebrek aan motivatie, gebrek aan productiviteit en alle niet helpende dingen die ik aan doen ben wel. Ik ben alleen niet in staat om ze te stoppen en dus wordt ik vooral boos op mezelf. Ik vind mezelf een slappeling en ik ben meteen bang dat het blijvend is. Dat dit het moment is waarop toch blijkt dat mijn herstel niet permanent is en waarop ik weer door de bodem zal zakken zoals vroeger zo vaak gebeurde.
Tegenover de ander kom ik tot stilstand en kan ik zakken in mijn gevoel. Dit keer vond ik daar rouw. En daar was ik eerst nogal verbaasd over. Waarom voel ik rouw? Waarover voel ik dat dan? Ik geloof dat het antwoord heel veel tegelijk is.
Ik vind het moeilijk om te kijken naar de wereld op dit moment. Om te blijven kijken naar alles wat er in mijn ogen zo gruwelijk mis gaat. Ik voel me machteloos. Ik had het zo graag anders gewild voor zoveel mensen op dit moment. Het voelt alsof we steeds verder wegglijden van liefde en steeds verder van elkaar vandaan komen te staan. Ik vind het moeilijk om te kijken naar het lijden, maar ik wil het ook niet negeren.

Ook bevind ik mij in mijn eigen leven op een plek van reflectie en rouw. Om mij heen vormen mijn leeftijdsgenoten gezinnen, krijgen baby's en doen dit op ‘de juiste volgorde’. Ik zie in hen het leven wat ik mezelf ook had gegund en wat ik door mijn eigen levensloop en toch vooral ook mijn ziekte van verslaving niet zo heb gekregen.

Ik laat dit gevoel niet vaak toe. Niet alleen omdat ik rouw een moeilijke emotie vind, maar ook omdat ik vind dat ik dankbaar moet zijn. Ik heb een goed leven. Ik heb zo ontzettend veel ontvangen in dit programma. Mijn leven is beter dan dat ik ooit in mijn rock bottom had durven hopen. Toch is er ook rouw. Voor dat wat er niet was. Voor dat wat er niet is. Voor dat wat nooit gaat komen en wat ik wel graag had gewild.

Als ik daar geen ruimte aan geef, eet het me op. Ik word steeds onrustiger en kom in oud gedrag terecht. Die isolatie en die dingen om maar niet te voelen. Voordat ik wist waar het gevoel vandaan kwam probeerde ik alles om weer met het gedrag te stoppen. Op dezelfde manier als stoppen met gebruiken deed ik ook hier weer alle pogingen om er op wilskracht mee te stoppen. Regels van wanneer ik wel of geen suiker mag eten. Het helemaal uit mijn leven proberen te bannen. Alleen op bepaalde tijden etc., maar niets hielp. Ik werd er gek van! Die machteloosheid van stap 1 was weer even volop aanwezig.
Tot dat moment dat ik zakte in dat gevoel. Dat ik kon voelen dat ik in een seizoen van rouw zit. Dat dit misschien ook precies is wat me te doen staat in een wereld vol met verharding, agressie en extremisme. Verzachting en rouw laten stromen. Is dat niet ook liefde? Is dat misschien gewoon wat er van mij gevraagd wordt en wat me minder machteloos maakt? Omdat net als bidden ook rouwen een actie is.

Toen vond ik mezelf ineens op de bank met de bereidheid om al mijn sociale media weg te gooien. Zonder enige verwachting, maar die stap heb ik nog nooit kunnen zetten. Weg van het scrollen en terug naar het hier en nu. Het bracht beweging dat voelen, huilen, rouwen. Het bracht beweging in al die gedragingen en ik kon ze weer overdragen aan God. Ik voelde weer stap 2. Het geloof dat ik mezelf niet kan redden, maar God dat wel kan.
Ik hoef alleen te voelen. Alleen te blijven en als dat niet lukt terug te komen. Ik hoe alleen te zijn als mens in deze wereld met alles wat daarbij komt kijken. Machteloosheid, rouw, woede, plezier, verdriet, verlangen. Alleen ben ik machteloos, maar met mijn programma en God niet. Dan kan ik acties doen en ontvang ik de kracht om te zijn met wat is.
De kalmte om te accepteren wat ik niet kan veranderen, de moed om te veranderen wat ik kan veranderen en de wijsheid om het verschil te weten.