Dit jaar sluit ik me er weer bij aan. Ik kom uit een Katholiek gezin en in een vrij lichte vorm was het vroeger een jaarlijks terugkomend onderdeel in mijn leven. Als tiener probeerde ik in die tijd te stoppen met snoep eten. Ik hield dit meestal niet lang vol, maar ik begon ook steevast met een ‘vreet je vol dag’. Met twee vriendinnen, die ook mee wilde doen, kocht ik bijna de supermarkt leeg en aten we alles wat we wilde voor een dag. Om daarna de vastenperiode in te gaan. Een dag van overmaat wat eigenlijk het idee van de vasten al weghaalde. Het ging niet echt meer om versobering en naar binnen keren, maar om hebzucht en het gevoel iets te kort te gaan komen en dat vast te willen compenseren. Ik hield het daarnaast dus eigenlijk ook nooit echt vol. Discipline was geen onderdeel van mijn leven en mijn wilskracht liet altijd te wensen over.

Toch intrigeerde het me wel. Zo’n periode waarin alles even anders is. Sober. Simpel. Stilte. Met die intensie hoop ik er dit jaar naar terug te keren. Mijn stap 11 kon wel wat werk gebruiken en dus ging ik opnieuw op zoek naar spirituele praktisering in mijn leven. Alleen kort bidden in de ochtend en de avond voelde niet meer als genoeg en ik voelde een verlangen voor verdieping. Inmiddels is discipline wel onderdeel van mijn leven. Ik ben dan ook benieuwd wat het nu voor me gaat brengen. Mijn focus zal vooral zijn op die spirituele praktisering. Elke dag stilstaan, bidden, schrijven en overdenken. Naar binnen keren en luisteren naar God.
In de afgelopen maand gooide ik alle social media van mijn telefoon en stopte ik met suiker eten. Niet met een beslissings-moment. Eigenlijk vooral spontaan. Ik was het zat. Ik voelde zo erg de afleiding die het me steeds weer brengt. Het onvermogen om er op een normale manier mee door te gaan. De eeuwige obsessie en overmatigheid. En ineens was ik het zat. Eerder vond ik nooit de bereidwilligheid om dan ook in acties echt te doen wat nodig is, maar nu was het er ineens. Alleen voor vandaag. Ik had geen intentie om het lang vol te houden of nooit meer te doen. Alleen voor vandaag wil ik dit gewoon even NIET!

Grappig genoeg werkte het natuurlijk precies zo dat alleen voor vandaag heel vaak achter elkaar ineens een maand is. En dat het gevoel van verlangen om deze stilte niet op te vullen met meer afleiding maar met spiritualiteit, gezondheid en verbinding groeit. Hoe verder ik er van af kom te staan hoe meer er twee wegen ontstaan. De één van ervaren hoe fijn het is om zonder te leven. Hoeveel ruimte het brengt. Hoeveel meer energie, rust en plezier. Op een niveau dat ik totaal niet aan zag komen. De tweede van een stem die zegt nu heb ik het goed genoeg gedaan. Nu verdien ik wel weer even om me te laten gaan. Een vreet je vol dag letterlijk en figuurlijk..

Dat is ook de stem van mijn verslaving. Die dat zegt. En ik weet dat alleen de alleen voor vandaag er in helpt. Alleen de beslissing om vandaag te kiezen voor wat vandaag voelt als een gezonde, liefdevolle beslissing telt. Als ik moet beslissen dat het voor altijd is, wordt het veel te groot. Ik weet niet of het voor altijd is. Ik heb geen idee of ik het kan volhouden. Maar ik kan wel aan God vragen om me te verlossen van het verlangen om me te vullen met een ‘vreet je vol moment’. Om te kunnen blijven staan in wat er ontstaat en de ruimte te laten zijn.

Wat een bevrijding. Vrijheid, zo ontdek ik weer opnieuw, komt uit die gehoorzaamheid. Uit begrenzing, discipline en soberheid. Niet uit alles kunnen doen, mogen, of hebben.
Ik voel me vrij van gebruik, ik hoop me op een dag net zo vrij te voelen van suiker en sociale media. Alleen voor vandaag heb ik die vrijheid.

Mabrouk Ramadan
Goede Vasten