Het is niet het einde. Ook niet echt een nieuw begin. Als je ooit vast hebt gezeten in je eigen hoofd, verslaafd (geweest) bent of geconfronteerd bent met andere heftige levenservaringen, dan weet je dat het morgen gewoon weer doorgaat. Dat er niets anders is. Geen moment van separatie tussen het één en het ander. In ons hoofd markeren we misschien een nieuw begin, maar in de werkelijkheid is het nog maar de vraag of die ook echt gaat komen. En dat is maar goed ook. Het is goed dat we niet ons eigen nieuwe begin bepalen. Dat ik niet de macht heb om te zeggen dat ik een heel nieuw mens ga zijn in 2024. Het leven is niet op die manier maakbaar en tegelijk ben ik toch echt wel een heel ander mens geworden.

Hoe langer ik clean ben (en vast ook hoe ouder ik word) hoe meer ik soms ontdek dat wie ik dacht te zijn totaal niet klopte. Zo ontdekte ik de laatste jaren pas dat ik sportief ben, iemand die houdt van bewegen en dit het liefst elke dag doet. Dat ik van routine houd, ook al heb ik hier mijn hele leven tegen gevochten en dat ik prima in een kantooromgeving kan functioneren dag na dag. Allemaal nieuwe ontdekkingen door clean te zijn.

Soms is het een raar dansje, dat nieuwe leven. Aan de ene kant staan alle opties altijd open. Steeds opnieuw ontdek ik hoeveel er nog weggenomen kan worden en hoe erg mijn persoonlijkheid verandert naarmate de clean-jaren verstrijken. Aan de andere kant bestaat dat abstinente leven ook uit eerlijk zijn over dat wat ik niet ben, niet wil en voel. Leren toe te geven wat niet voor mij is weggelegd, wat ik niet prettig vindt en welk mens ik niet (meer) wil zijn. De verlangens die ik heb toegelaten te bestaan. Eerlijk zijn over het hier en nu en tegelijkertijd aan mijn hogere Macht overlaten hoe het en ik er morgen uit zal zien.

Ik houd wel van die reflecties. De lijstjes van je hoogtepunten van het afgelopen jaar, je leukste foto's, meest beluisterde liedjes etc. Het is een makkelijke manier voor me om dankbaarheid te voelen. Niet omdat elk lijstje elk jaar alleen maar beter wordt, zo was 2023 vrij vol van stille struggles met mezelf, maar omdat er altijd overwinning van het goede in zit. Dat punt in mijn leven waarop ik echt dacht dat het klaar was en ik niet verder kon leven, is in mijn geheugen gegrift. Het is zo makkelijk dat in het alledaagse leven te vergeten, maar als verslaafde ben ik ervan overtuigd dat we allemaal dat moment kennen. Zo'n terugblik op het jaar, of dat nou met oud en nieuw, een verjaardag of een clean datum is, brengt me terug naar dat punt en wat ik daarna allemaal ontvangen heb. Hoe anders het leven er nu uitziet. En dan zit er niets anders op dan dankbaar te zijn. Dat moment had geen vuurpijlen en lachende gezichten, maar het was er wel degelijk.

Ik denk dat mijn eigen grootste uitdaging vooral zit in al die dagen die niet zo'n duidelijke betekenis in zich hebben. Al het gewone en het saaie. De dagen die komen na de ‘Happy ending,’ Steeds weer dezelfde meeting. Steeds weer naar mijn werk gaan en dezelfde mensen zien. Elke dag opnieuw kiezen om goed voor mezelf te zorgen en niet alleen maar friet en suiker te eten. Om daarin de dankbaarheid te blijven voelen. Om op die ene lange donkere winterdag waarop ik zelfs het geluid van de adem van mijn partner irritant vind de dankbaarheid voor het leven te kunnen voelen. Dat kan ik niet. Gelukkig maar geloof ik, want ik ben ook gewoon een mens. Niet elke dag hoeft leuk en fantastisch te zijn, maar elke dag zit wel vol met leven. Meer leven dan ik ooit voor mezelf voor mogelijk had gehouden. Dus hoop ik vooral voor 2024 dat ik dat blijf voelen ook als het vuurwerk weer voorbij is. Ook als ik weer vind dat ik van alles moet verbeteren, mijn eerste sportwedstrijd moet uitlopen, mijn angsten moet overwinnen en harder voor een sixpack moet werken. Dat ik blijf voelen dat het een wonder is dit allemaal. Het gewone leven. En dat ik blij ben dat ik er nog ben!

Een heel gewoon, gelukkig, heerlijk rustig en burgerlijk 2024 gewenst!