Ik heb mezelf nooit gezien als sportief persoon. Op een blauwe maandag deed ik als kind ritmisch gymnastiek omdat mijn vriendinnen dit deden. Ik voelde me een walvis op het droge in dat strakke rode tenue. Ik voelde me toen al veel meer thuis in stoere, jongensachtige kleren en dit was dus ver buiten mijn comfort zone. Ik vond het niet leuk en ik was er ook niet goed in, het was dus ook weer snel voorbij. Als tiener zat ik op basketbal. Dat ging een stuk beter. Tussen de stoere meisjes in mijn team voelde ik me op mijn plek. Hoe ouder we werden, hoe meer de derde helft ging tellen en hoe minder belangrijk het sport gedeelte was. Ik voelde me onderdeel ergens van en dat vond ik fijn. Het was iets dat alleen van mij was. Goed was ik er niet in en ik kan me ook niet herinneren dat ik heel erg mijn best deed, maar ik hield het wel een tijdje vol.

Dat is hoever mijn sportverleden reikt. Rennen heb ik nooit begrepen. Tot ik vorig jaar mezelf voor het eerst een doel stelde in sporten. Ik ging een Hyrox wedstrijd doen. Begin dit jaar voldeed ik aan dat doel. Het was zwaar! Ik beloofde mezelf dat nooit meer te doen, maar ik was ook trots. Dat meisje dat een aantal jaar geleden niet eens meer naar de supermarkt kon wandelen, was echt verdwenen. Wat overbleef was een gevoel van ontzag voor mijn lichaam en alles wat het altijd voor me heeft gedaan en alles wat het misschien nog wel gaat kunnen. Ook had de training er naartoe me een nieuwe ontdekking gebracht. Een liefde voor rennen. Het voelde als een spiritueel en magisch moment. Als een bewegende meditatie. Ik ging er bijna altijd met weerstand in en kwam er als een totaal ander mens uit. Ik genoot van de vrijheid die het me bracht en de angst die het wegnam van het verder van mijn huis vandaan zijn. Het hielp me om ook verder te durven autorijden of te fietsen en andere dingen te doen. Het bracht me in het hier en nu en dat hielp me in alle aspecten van mijn leven.

In mei dit jaar besloot ik het wat serieuzer aan te pakken en nam een coach. Ik durfde hem in het eerste gesprek bijna niet te vertellen dat mijn ultieme doel een ultra lopen was. Ik had op dat punt maar één keer dertien kilometer gelopen. Hij lachte me niet uit en moedigde me aan. Het maakte dat ik ging zien hoeveel beperkende overtuigingen ik eigenlijk had. Hoeveel stemmen er nog in mijn hoofd ronddwalen over wat ik allemaal niet kan en waar ik allemaal wel niet dood aan kan gaan. Dat mijn lichaam niet te vertrouwen is en niet iets om te pushen, want dat kan het nog wel eens goed mis gaan. Die overtuigingen wilde ik wel eens gaan aankijken. En dus schreef ik me in voor mijn eerste ultraloop. Eentje waar ook wandelaars aan mee doen, langs het strand in plaats van alleen in een bos, en waar veel posten langs de weg staan. Heel veel angsten waren daarmee weggenomen, behalve die van het lopen zelf dan, en dus besloot ik het te proberen.

Nu zijn we 800 gerende kilometers verder. Ergens onderweg was ik bijna vergeten waarom ik het ook alweer doe. Voor het wonder. Voor de ervaring. Voor het zijn met mezelf en met God. Niet voor een doel, een tijd, een prestatie. Maar om te zijn. In dit lichaam in dit leven waar ik er maar één van heb. Om mezelf te laten zien wat ik kan en om te ervaren wat het met me doet.

Ik ben bang… 100 procent. Maar ik heb er heel stiekem ook een beetje zin in. Ik bid dat het een spirituele liefdevolle ervaring wordt en dat ik er iemand mee mag inspireren die nu nog op die bank zit en waarvoor die supermarkt om de hoek nog onbereikbaar lijkt. Het kan echt beter worden! Er is hoop! En voor je het weet doe je dingen waarvan je nooit had durven dromen dat je ze ooit zou kunnen….

See you on the other side! ;)