Soms lukt het me niet om de ontspanning te vinden. Gewoon omdat mijn hoofd niet uitgaat, omdat reizen ook spannend is en omdat veel met je kind zijn ook gewoon hard werken is. Deze zomer lukte het wel. We hebben echt genoten van samen zijn, van rusten en niet veel moeten.

Het was heerlijk! En dus is terug in het gereel moeten een uitdaging. We zijn inmiddels weer een week begonnen met school, werk en sportclubjes. De wekker gaat weer elke dag om half zeven. Er moet weer op tijd gekookt en gewassen worden en het valt niet mee. Op mijn werk ben ik de voldoening een beetje kwijt. Nooit eerder denk ik dat ik echt zo lekker uit kon zoomen in een zomer. Ik kwam los van het dagelijks leven en dat was fijn, maar het bracht ook nieuwe perspectieven met zich mee. Het afgelopen schooljaar was best zwaar. Het heeft me heel veel persoonlijke uitdagingen op werk gebracht op het gebied van herstel. Ik moest vooral hard werken om bij mezelf te blijven, om niet weg te lopen en om te blijven staan voor mijn waarheid. Nu ik daar een tijdje heel ver vandaan was en weer terug erin moest passen voelde het ineens zo nutteloos. Wat ben ik eigenlijk aan het doen? Ik ben niet iemand die voor altijd op vakantie wil of vrij wil zijn. Natuurlijk klinkt dat idee heerlijk, maar ik heb in herstel echt geleerd dat ik goed ga op ritme en structuur.

Ik wil me graag nuttig voelen en bouwen aan iets moois. Aan de wereld een stukje beter maken. Aan iets bijdragen. Dat voelt voor mij inmiddels wel een beetje als een eerste levensbehoefte. Ik weet dat zonder dat mijn hoofd veel te veel tijd heeft voor twijfel, onzekerheden en piekeren. Als ik me kan focussen op een groter geheel en een positieve impact maken wordt ik daaruit gehaald.  Voor een gedeelte vind ik die voldoening in het doorgeven van de twaalf stappen. Dat is heel erg fijn en voelt als een ontzettend belangrijk onderdeel van mijn leven.

Maar ik werk ook. Ik spendeer de helft van mijn dagen op mijn werk. Ik wil daar ook iets doen waarvan ik echt voel dat het uitmaakt en dat ben ik even kwijt. Gelukkig is er perspectief. Een nieuwe uitdaging aan de horizon die ook weer erg spannend voelt. Onzekerheid over hoe dat er dan uit gaat zien, of ik dan wel genoeg voldoening ga vinden en of ik het wel kan komen de kop op zetten.

Deze week stuurde iemand me de functie die ik hopelijk straks mag beklede door met de bemoedigende woorden dat deze functie op mijn lijf geschreven lijkt te zijn. Dat voelde fijn. Een externe bevestiging dat het inderdaad iets is wat bij me past. Die heb ik nodig. Dat externe. Het helpt. En toch weet ik ook dat de enige manier tijd is. Dat ik ook hierin waarschijnlijk weer precies ben waar ik hoor te zijn. Dat er na zomer ook niet voor niets herfst komt en ook de natuur zich weer terug gaat trekken. Voor reflectie, rust, herpakking.

Rust is nodig. Stilte is nodig. Het is nodig om te kunnen zien en horen of het pad dat we bewandelen nog wel bij ons past. Grappig genoeg kom ik niet uit die stilte met antwoorden, maar met de wetenschap dat ik het niet weet en dat het zichzelf wel gaat wijzen. Als ik ruimte blijf maken voor die rust, voor die stilte en voor luisteren naar God. Ook de herfst heeft zijn functie en zal weer iets brengen, niet alleen de zomer is een mooi seizoen.